Did you like the article?

Showing posts with label Snehasadan. Show all posts
Showing posts with label Snehasadan. Show all posts

Saturday, May 13, 2023


हा संस्कृत श्र्लोक पुण्यातील शनिवार पेठेतील येशूसंघीय (जेसुईट) धर्मगुरुंच्या स्नेहसदन संस्थेच्या ग्रंथालयाच्या दरवाजावर लावलेला आहे.

कल्पना अर्थात स्नेहसदन संस्थापक दिवंगत जर्मन फादर मॅथ्यू लेदर्ले यांची !

तैलाद्रक्षेत् जलाद्रक्षेत् रक्षेत् शिथिलबंधनात् ।
मूर्खहस्ते न दातव्यमेवं वदति पुस्तकम् ॥

अर्थ : पुस्तक म्हणते की तेलापासून माझे रक्षण करा, पाण्यापासून माझे रक्षण करा, माझे बंध शिथिल होणार नाहीत असे बघा, आणि मूर्ख लोकांच्या हातात मला देऊ नका.
आता मी तसा खूप वाचणारा प्राणी राहिलो नाही. पण श्रीरामपूरात जीवन शिक्षण मंदिरात पाचवीत असल्यापासून तो थेट गोव्यात मिरामारला धेम्पे कॉलेजात बीए, एमए करेपर्यंत मी खूपखूप, भन्नाट सतत वाचत असायचो.
श्रीरामपूरमध्ये मेनरोडला लागून असलेल्या सोनारआळीत आमच्या पारखे टेलर्स या दुकानाच्या अगदी समोर तेव्हाही पडक्या असलेल्या विटांच्या इमारतीत नगरपालिकेचे लोकमान्य टिळक वाचनालय होते. त्या वाचनालयाने मला अक्षरशः घडवले. ते वाचनालय तिथे नसते तर मी आज कोण असतो, कुठे असतो याची कल्पना करता येत नाही.
तिथे बालवाचनालयात मराठीत आणलेली इसापनीती, संस्कृत आणि ग्रीक साहित्य, आनंद, कुमार, चांदोबा, माणूस, मनोहर अशी नियतकालिके अगदी अधाश्यासारखे मी वाचत सुटलो होतो. नंतर मोठ्यांच्या विभागात वि स खांडेकर, गो नि दांडेकर, पुल देशपांडे, ठणठणपाळ असे कितीतरी लेखक वाचले.
गोव्यात जेसुईट व्हायला आलो तेव्हा मग इंग्रजीकडे वळलो. इंग्रजी पत्रकारितेत शिरलो अन् मग मी खऱ्या अर्थाने द्विभाषिक बनलो.
वाचनसंस्कृतीवर मी इथेच एक भलामोठा लेख लिहिला होता, आता तो `संस्कृतीची विविध रुपे' या पुस्तकातपण आहे.
पुण्यातल्या जेसुईट संस्थेच्या `स्नेहसदन'मधल्या वाचनालयात मी कितीतरी दिवस आणि वर्षे आनंदात घालवली.
त्यावेळी म्हणजे नव्वदच्या दशकात `इंडियन एक्स्प्रेस'मध्ये असताना माझी पाचसहा मराठी आणि इंग्रजी पुस्तके या `स्नेहसदन- च्या वाचनालयातच आकाराला आली.
आजच्या २३ एप्रिल पुस्तकदिनस्य शुभकामनाः।
Camil Parkhe, April 23, 2023

Wednesday, April 6, 2022

 `टाइम्स ऑफ इंडिया'तली पान एकची पहिली बायलाईन

टाइम्स ऑफ इंडियाने २००० साली पुण्यात नव्यानेच स्वतंत्र आवृत्ती सुरु केल्यानंतर तेथे महाराष्ट्र पानाची जबाबदारी सांभाळण्यासाठी `इंडियन एक्सप्रेस'मधून माझी निवड करण्यात आली होती. अभय वैद्य आणि निवासी संपादक शेरना गांधी यांनी माझी यासाठी निवड केली होती. अहमदनगर जिल्हा म्हणजे अहमदनगर, शिर्डी आणि श्रीरामपूर वगैरे परिसरात आणि सोलापूर, सातारा, कोल्हापूर आणि सांगली जिल्ह्यांत पोहोचणाऱ्या या खास म्हाफुसिल आवृत्तीतील महाराष्ट्र पान असलेल्या पान दोनला सर्व मजकूर पुरवण्याची माझी जबाबदारी होती.

टाइम्स ऑफ इंडिया'च्या जुळ्या भावंडाच्या म्हणजे `महाराष्ट्र टाइम्स'च्या पश्चिम महाराष्ट्रातील स्थानिक बातमीदारांनी फॅक्सवर पाठवलेल्या मराठी बातम्यांचे मी भाषांतर करुन आणि वृत्तसंस्थांच्या बातम्यांनी हे पूर्ण पान भरले जायचे. सांगलीचे रविंद्र दफतरदार, कोल्हापुरचे प्रभाकर कुलकर्णी, सोलापूरचे रजनीश जोशी आणि शिर्डीचे ताराचंद म्हस्के यांच्याकडून रोज बातम्यांचा रतीब यायचा.
अधूनमधून मी स्वतंत्र म्हणजे माझ्या बायलाईनच्या बातम्याही लिहित असायचो.
तर त्यादिवशी मी माझा एक मजकूर न्यूज डेस्ककडे सोपवून झाल्यावर ''पान दोनसाठी एडिटिंग करण्यासाठी अजूनही काहीच स्टोऱ्या नाही'' असे आपले दोन्ही हात वर उंचावून उपसंपादक संजय पेंडसे याने मोठ्याने सांगितले. मी त्याच्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिले असता माझा तो मजकूर आतल्या पानासाठी नसून पान एकच्या अँकरची ती बातमी आहे असे तो म्हणाला.
''बातमीचा पहिला पॅरा वाचताच ती पान एकचे मॅटर आहे हे कळाले , इट इज अ पेज वन मटेरियल ! पण एडिट मिटिंगमध्ये काय होते ते पाहू,'' असे तो म्ह्टल्यावर पान दोनसाठी मी दुसरे मजकूर तयार करू लागलो.
पत्रकारितेत तोपर्यंत दोन तपांहून अधिक काळ घातलेले असल्याने मी मनातल्या मनात संजय पेंडसेच्या न्यूज सेन्सबद्दल कौतुक केले.
आणि अखेर संजय म्हणाला होता तसेच झाले. 'टाइम्स ऑफ इंडिया'मध्ये दाखल झाल्यानंतर पान एकवर प्रसिद्ध झालेली माझी ती पहिली बातमी.
त्याकाळात टाइम्स ऑफ इंडियात डेस्कवर काम करणाऱ्या उपसंपादकाने व इतरांनी पान एकसाठी बायलाईनची बातमी लिहिल्यास उत्तेजनार्थ वाढिव दिडशे रुपये पगारासोबत मिळायचे. शिवाय फोटोसाठी पन्नास रुपये वेगळे ! या वाढिव मानधनाऐवजी टाइम्स ऑफ इंडिया'च्या पान एकवर बायलाईनची बातमी छापून येण्याचे अधिक अप्रूप होते.
काय होती ती पान एकची बातमी ?
Marathi monthly Niropya enters 100th year
Camil Parkhe,TNN | Dec 26, 2002
''पुणे: एका जर्मन जेसुईट फादरांनी अहमदनगर जिल्ह्यातील एका आडवळणाच्या खेड्यात - राहुरीजवळच्या वळण या गावात - १९०३ साली सुरु केलेल्या मराठी मासिकाने 'निरोप्या'ने आज मराठी नियतकालिकांत एक वैशिष्ठपूर्ण स्थान मिळविले आहे. पुणे शहरातून प्रकाशित होत असलेले हे मासिक शतक पूर्ण केलेल्या मराठीतील काही अगदी मोजक्या नियतकालिकांपैकी आहे.
या मासिकाचे संस्थापक-संपादक फादर हेन्री डोरींग यांची नंतर पुण्याचे बिशप आणि काही काळ जपानमधील हिरोशिमा शहरात व्हिकर अपोस्तोलिक म्हणून नेमणूक झाली होती.''
टाइम्स ऑफ इंडियाच्या पुणे आवृत्तीत २६ डिसेंबर २००२च्या अंकात म्हणजे ख्रिसमसच्या दुसऱ्या दिवशी ही बातमी प्रसिद्ध झाली. टाइम्सच्या आर्किव्हमधून आजही ही बातमी वाचता येते.
या बातमीबरोबर बिशपमहोदयांचा अर्धा कॉलम रंगीत फोटोही छापण्यात आला होता. टाइम्स ऑफ इंडियाने पान एक आणि शेवटचे पान रंगीत छापण्यास त्यावेळी नुकतीच सुरुवात केली होती.
( माझ्या इतर बायलाईनच्या अनेक बातम्यांप्रमाणे याही बातमीचे कात्रण मी आजही जपून ठेवले आहे. इतरांच्या दृष्टीने ही जीर्ण झालेली कात्रणे तद्दन रद्दी असली तरी फ्लॅटच्या माळ्यावर मी ती ठेवली आहेत. )
वृत्तपत्रीय जगतात विविध पानांच्या पानांच्या वेगवेगळ्या ढंगात लिहिल्या जातात. त्यातही कुठली बातमी आपल्या वाचकांना आवडेल याचे काही खास निकष असतात. उदाहरणार्थ, व्हॅलेंटाईन डे निमित्त पुणे जिल्ह्यातील मावळ तालुक्यात होणाऱ्या गुलाबाच्या उत्पादनाची आणि युरोपला निर्यात होणाऱ्या फुलांच्या मी दिलेल्या बातम्या दरवर्षी महाराष्ट्र हेराल्ड- नंतर सकाळ टाइम्स या इंग्रजी दैनिकात कायम पान एकवर अँकर म्हणून वापरल्या जातात. या काळात दैनिकाचे संपादक बदलले तरी व्हॅलेंटाईन डे च्या विशिष्ट शैलीत लिहिलेल्या ह्या बातम्या पान एकवरच अँकरच्या जागा पटकावत असत !
टाइम्स ऑफ इंडिया'त त्या दिवशी पान एकवर छापून आलेल्या माझ्या त्या पहिल्या बायलाईनचे कारण म्हणजे जर्मन असलेल्या बिशप डोरींग यांचे मराठी पत्रकारितेतील आणि मराठी भाषेतील महत्त्वाचे योगदान.
'निरोप्या' या मासिकाने मराठीतल्या अजूनही हयात असलेल्या नियतकालिकांत अगदी वरचा क्रमांक मिळवलेला आहे.
मराठी पत्रकारितेचा इतिहास १८३२ साली बाळशास्त्री जांभेकरांनी सुरु केलेल्या `दर्पण' पासून सुरु होतो. त्यानंतर सुरु झालेली अनेक मराठी नियतकालिके अल्पजीवी ठरली. शतकायुषी असून आजही प्रसिद्ध होणाऱ्या काही मोजक्या मराठी नियतकालिकांत १८८१ सालापासून लोकमान्य टिळकांच्या 'केसरी' चा समावेश होतो. मात्र यापैकी बहुतेक नियतकालिके ऑक्सिजन वा व्हेंटिलेटरवर तग धरुन आहेत.
या एप्रिल २०२२ महिन्यात निरोप्याने ११९ वर्षे पूर्ण करुन १२० व्या वर्षांत पदार्पण केले आहे. या मासिकाच्या रंगीत पानभर जाहिराती पाहून या नियतकालिकाने आर्थिकदृष्ट्या चांगलेच बाळसे धरले आहे येऊ लक्षात येते.
स्थापनेपासून म्हणजे १९०३ पासून 'निरोप्या' हे मासिक सोसायटी ऑफ जिझस (जेसुईट्स) वा येशूसंघीय फादरांच्या संस्थेतर्फे चालविले जाते. पुण्याचे दुसरे बिशप म्हणून डोरींग यांची १९०७ साली नेमणूक झाल्यावर हे मासिक पुण्यातून प्रसिद्ध होऊ लागले. पोपमहाशयांना भेटण्यासाठी बिशप डोरींग रोमला गेले आणि पहिले महायुद्ध सुरु झाले. ते जर्मन असल्यामुळे ब्रिटिश भारतात त्यांचे परतणे अवघड झाले. कारण जर्मनी व इंग्लंड ही शत्रुराष्ट्रे होती. याकाळात डोरींग यांची जपानमध्ये हिरोशिमाचे आर्चबिशप पदावर व्हिकर अपोस्तोलिक म्हणून नेमणूक झाली. आता त्यांना आर्चबिशप पदावर बढती मिळाली होती. त्यांच्या अनुपस्थितीत `निरोप्या'चे प्रकाशन थांबले.
महायुद्धाच्या समाप्तीनंतर डोरींग आपल्या कर्मभूमीत पुण्याला १९२६ साली परतले. पुणे धर्मप्रांत मुंबई-नागपूरप्रमाणे आर्चडायोसिस नसला तरी त्यांचे आर्चबिशप हे वैयक्तिक सन्मानपद म्हणून कायम राहिले. वसईचे सद्याचे प्रमुख आर्चबिशप फेलिक्स मच्याडो यांच्याबाबतीत असेच आहे, नाशिक धर्मप्रांताचें बिशप म्हणून नेमणूक होण्याआधीच व्हॅटिकन सिटीत असताना त्यांना आर्चबिशप पद मिळाले होते, ते पद आता कायम राहिले आहे
आर्चबिशप डोरींग यांनी याकाळात बंद पडलेल्या आणि आपले अपत्य असलेल्या ‘निरोप्या’ मासिकाचे १९२७ साली पुनरुज्जीवन केलं. तेव्हापासून आजतागायत ‘निरोप्या’चं प्रकाशन (अलिकडचा कोरोना काळाचा अपवाद वगळता) अखंडितपणे चालू आहे.
पुण्यातल्या रामवाडी इथल्या आंतरराष्ट्रीय पातळीवरच्या पेपल सेमिनरीचे रेक्टर असलेले फादर भाऊसाहेब संसारे हे जेसुईट धर्मगुरु निरोप्याचे आताचे संपादक आहेत. नारायण पेठेत स्नेहसदन येथे निरोप्याचे कार्यालय आहे.
.
ब्रिटिश जेसुईट फादर थॉमस स्टीफन्स लिखित महाकाव्य 'ख्रिस्तपुराण' हे मराठीतील पहिलेवहिले मुद्रित साहित्य. हे मराठी महाकाव्य पोर्तुगीजांच्या ताब्यातील गोव्यात १६०४ साली रोमन लिपीत छापले गेले, कारण त्यावेळी देवनागरी छपाई साठी लागणारे तंत्रज्ञान विकसित झाले नव्हते. या 'ख्रिस्तपुराणा'तील काही भाग रोमन लिपीतून देवनागरी लिपीत छापण्याचे श्रेय आर्चबिशप डोरींग यांच्याकडेच जाते.
मात्र संपूर्ण ख्रिस्तपुराण रोमन लिपीतून देवनागरीत आणण्यास १९५६ साल उजाडले. लिप्यांतराचे हे महत्त्वाचे काम अहमदनगरच्या प्राध्यापक शांताराम बंडेलू यांनी आणि पुण्याच्या य. गो. जोशींच्या `प्रसाद प्रकाशना'ने केले.
निवृत्त आर्चबिशप डोरींग यांचे १९५१ साली वयाच्या ९४ व्या वर्षी निधन झाले. त्यांची कबर वा समाधी पुण्यातील सेंट पॅट्रिक कॅथेड्रलच्या अल्तारापाशी म्हणजे वेदीपाशी आजही आहे. चर्च किंवा कॅथेड्रल मध्ये समाधीचा हा मान हा फक्त बिशप, कार्डिनल अशा वरीष्ठ धर्माचार्यांनाच मिळतो.
व्हॅटिकन सिटीतले सेंट पिटर्स बॅसिलिका ही पहिले पोप आणि येशू ख्रिस्ताच्या बारा शिष्यांपैकी एक असलेल्या सेंट पिटर याच्या कबरीवर बांधली आहे. या चर्चच्या भव्य संग्रहालयातच अनेक पोप चिरनिद्रा घेत आहेत,. या भव्यदिव्य सेंट पिटर्स बॅसिलिकाला भेट देण्याचा मला योग आला याचा आजही आनंद वाटतो
आर्चबिशप डोरींग यांच्या समाधीवरील शिलालेख आर्चबिशपांच्या विविध क्षेत्रातील कामगिरीविषयी माहिती देतोो. परंतु,`निरोप्या'चे संस्थापक-संपादक म्हणून अथवा मराठी पत्रकारितेतील त्यांच्या योगदानाबद्द्ल ह्या शिलालेखात उल्लेख नाही.
मी लिहिलेल्या `ख्रिस्ती मिशनरीचे योगदान' या मराठी (सुगावा प्रकाशन ) आणि इंग्रजी (गुजरात साहित्य प्रकाश - २००३) या पुस्तकात आर्चबिशप हेन्री डोरींग यांच्यावर एक प्रकरण आहे.
आणि आता ही मन कि बात .
निरोप्या'विषयी मला विशेष आत्मियता असण्याचे एक कारण म्हणजे माझा पहिला लेख आणि पहिली बायलाईन याच मासिकात १९७० च्या दशकात मी श्रीरामपुरात शाळेत शिकत असताना प्रसिद्ध झाली. वि स. खांडेकरांच्या 'ययाती' कादंबरीच्या रुपाने मराठी भाषेला पहिला ज्ञानपीठ पुरस्कार मिळाला, त्याविषयी १९७४ साली `निरोप्या'त माझा पन्नासेक शब्दांचा लेख प्रसिद्ध झाला, ती माझी पहिली बायलाईन.
त्यावेळी भविष्यात पत्रकार म्हणून लिखाण हाच माझा पोटापाण्याचा व्यवसाय असेल याची मी कल्पनाही केली नव्हती.

Tuesday, November 18, 2014

Pater Matthew R. Lederle (German article on Fr Lederle )

Pater Matthew R. Lederle






Camil Parkhe, M.A.
Journalist
Pune, India

(Translation: Dr Ajit Lokhande)

Es geschah im Jahr 1966. Anlässlich des Geburtstages vom heiligen Tukaram (ein verehrter Bhakti Mystiker des 17. Jh. aus dem Bundesland Maharashtra.) war die feierliche Präsentation seiner Schriften geplant. Der Präsident des Landesparlaments, Balasaheb Bharde, hatte den Vorsitz der Feierlichkeiten. Balasaheb Bharde war zwar in der Politik tätig, war aber zugleich ein erstklassiger Kirtankar (Sänger der Psalmen der Hindu Heiligen) und eine Autorität auf dem Bereich der Bhakti-Literatur (Bhakti ist die populärste Richtung im Hinduismus.)

... Und nun wird Herr Pater Matthew Lederle über die Psalmen vom heiligen Tukaram sprechen“ wurde von dem Hauptorganisator der Feier angekündigt. Eine Person aus Europa stand auf um zu reden. Er war typisch mit indischem Kurta und Payjama (indisches Hemd und Hose) bekleidet. Die versammelte Hörerschaft war überzeugt, daß der deutsche Redner über den heiligen Tukaram sicherlich in Englisch sprechen würde.

Pater Lederle sprach kurz, aber fließend in Marathi. Er erläuterte in Marathi die wunderbare Zeile von Tukaram: „Shevatacha Dis god asava“ (Möge der letzte Tag in angenehmer Erinnerung bleiben). Die versammelten Zuhörer waren völlig platt.

Möge der letzte Tag in angenehmer Erinnerung bleiben, hat der heilige Tukaram gesagt. Dies ist auch mein Gebet. Wenn ich in den Himmel komme, werde ich bestimmt den heiligen Tukaram treffen und dann werde ich ihn bitten, diese Zeile für mich mit seiner wunderschönen Stimme zu singen. Ich bin voll begeistert von den Psalmen des heiligen Tukaram.“ Das besondere war, daß diese Person, die den heiligen Tukaram bis in den Himmel lobte, nicht nur ein gebürtiger Deutsche war, sondern er war auch ein katholischer Priester. Wegen seiner Lobeshymne auf Tukaram waren die bei der Feierlichkeit anwesenden Zuhörer sehr neugierig geworden, wer diese Person sei, die in die Bhakti-Literatur so verliebt ist. Zweifelsohne liebte Pater Lederle nicht nur Tukaram, sondern auch andere Bhakti Heilige wie Dnyanadeva, Namdeo u.a. Eine außerordentliche Persönlichkeit, und auch wenn von Geburt aus Deutscher, war er in der indischen Kultur zu Hause.

Sein wunderschönes Aussehen, das in typisch indischer Kleidung noch bezaubernder wirkte, die glänzenden Augen, eingerahmt mit der dünnen Brillenfassung und ein einladendes Lächeln, waren auffallende Merkmale von Pater Lederle. Seine Person und seine Arbeit hat jeden Besucher vom Snehasadan begeistert. Daß jeder studierte Mensch in einer Weltstadt die englische Sprache für seine offizielle Arbeit oder auch für Alltagsangelegenheiten benutzt, ist eine allgemein festgestellte Tatsache. Pater Lederle allerdings war eine Ausnahme. Wenn ein Gast oder Besucher ihn mit „Good Morning“ oder „Hello“ begrüßte, wurde der Gast mit gefalteten Händen mit dem Gruß „Namaskar“ zurück gegrüßt. Es war selbstverständlich, daß ein Gespräch mit ihm in Marathi lief. Unsere Erfahrung ist, daß ein Mensch aus Maharashtra keineswegs in Marathi mit jemandem spricht, der nicht aus Maharashtra kommt. Wenn jemand mit Pater Lederle lange in Englisch sprach, sagte Pater Lederle freundlich, „Sie sprechen doch Marathi, oder? Dann reden wir lieber in Marathi“. Dies war sicherlich ein Element seines Ideals oder Vorhabens, mit Menschen in engen Kontakt zu kommen im Kontext des interreligiösen Dialogs.

Die Persönlichkeit von Pater Lederle, der durch seinen Lebensstil und seine Arbeit bei den Menschen um sich herum eine Begeisterung auslöste, war einzigartig. Genau so einzigartig war auch die Form und die Tätigkeit in seinem am Ufer des Mutha Flusses stehenden Hauses Snehasadan. Pater Lederle verbrachte fünfundzwanzig Jahre in seinem Snehasadan im gedrängten Stadtteil Shanivar Peth, im Zentrum der Stadt Pune und arbeitete für den Gedankenaustausch unter Menschen verschiedener Glaubenszugehörigkeiten und Institutionen verschiedener Denkmodelle.

Pater Lederle wurde am 13 März 1926 in Deutschland geboren. Jeder junge Mann musste einige Zeit im Militärdienst verbringen. Auch wenn die Lederle Familie gegen die Nazi Ideologie war, musste Matthew Lederle in der Hitler Diktatur sich bei der Armee melden. Es war Krieg und Matthew musste als Soldat Nazi Deutschlands gegen die Alliierten unter der Führung der Vereinigten Staaten kämpfen. In seiner Kompanie waren 85 Soldaten. Deutschland verlor den Krieg, Hitler brachte sich um. In der Kompanie von Lederle blieben nur zwei Soldaten am Leben; er war einer.

Matthew Lederle wurde Kriegsgefangener. Sein erster Versuch, aus dem Gefangenenlager zu fliehen, ist fehlgeschlagen. Das zweite Mal aber hatte er Erfolg. Er verschwand aus dem Lager und schwamm in der Kälte des Winters durch den Fluss Elbe und erreichte das andere Ufer. In Zivilkleidung gelangte er nach Hause. Der hoch begabte junge Mann hätte leicht eine hohe weltliche Karriere und einen sicheren Wohlstand erreicht. Er bevorzugte aber einen anderen Weg zu gehen. Er trat 1947 in den Jesuitenorden ein, bekannt auch als „Gesellschaft Jesu“, und optierte für Indien als sein Tätigkeitsland. Er war sechsundzwanzig Jahre alt.
Kurz bevor er mit dem Theologiestudium begann, verbrachte Scholastiker Lederle einige Zeit in den kleineren Orten Rahata und Sangamner im Kreis Ahmednagar. Hier lernt er die Landessprache Marathi. 1957 wurde er in Pune zum Priester geweiht. Er verbrachte fünfundzwanzig Jahre – als echter Bürger der Stadt Pune. Hier beherrschte er die Marathi Sprache. Es war auch in Pune, wo er an der staatlichen Universität zum Doktor der Philosophie promoviert wurde mit der Forschung über „Philosophische Strömungen im modernen Maharashtra“ (Philosophical Trends in Modern Maharashtra). Das zeigt, wie sehr er mit dem Leben und Gedankengut in Maharashtra vertraut war. Er wollte sich unbedingt, auch wenn er ein katholischer Priester war, mit den Gedanken und Werten anderer Religionen auseinandersetzen. Er bewies durch sein eigenes Leben, daß es einem katholischen Priester durchaus möglich ist, andere Glaubensformen zu achten und zu respektieren.

Die Wurzeln des Hinduismus, des Buddhismus und des Sikhismus sind in Indien. Aber auch der Islam und das Christentum haben ihren Ursprung in Asien. Allerdings ist es auch wahr, daß das Christentum in Indien durch Missionare verbreitet wurde. Leider übernahmen die christlichen Gläubigen unter diesen Umständen auch Elemente der westlichen Kultur. Pater Lederles feste Überzeugung war, daß jeder Mensch die christlichen Glaubensinhalte mit der einheimischen Kultur erfolgreich verbinden kann. Allerdings ist diese Überzeugung keineswegs anders als die allgemeine Haltung der katholischen Kirche.

Johannes XXIII, die höchste Autorität in der Kirche als Papst, regte Mitte des letzten Jahrhunderts das Zweite Vatikanische Konzil an und öffnete die Toren der Kirche für offenes Denken. Vor diesem Konzil gab es vielfach die herrschende Meinung, daß nur das Christentum der Weg der Erlösung sei. Aus dieser Haltung heraus wurde das Christentum in jeder Ecke der Erde propagiert.
Es war zum ersten Mal im Zweiten Vatikanischen Konzil, daß die Kirche akzeptierte, daß auch die Schriften anderer Religionen Wahrheiten und für alle gültige Werte enthalten. Danach war es nur natürlich, daß Christen die wunderbaren Werte anderer Religionen und Kulturen, die dem christlichen Glauben nicht widersprechen, akzeptierten können. Damit wurde der Begriff „Inkulturation“ geprägt. Nachdem Pater Lederle die indische Staatsangehörigkeit angenommen hatte wurde für ihn die Inkulturation ein hohes Lebensideal. Pater Leder war der Meinung, daß sich die Glaubenspraxis der indischen Christen in der reichen indischen Kultur ausdrücken sollte und alle Christen in der Welt alles Schöne aus anderen Religionen und Kulturen in sich integrieren sollten.

Pater Lederle war zu dem Schluss gekommen, daß jede Religion ein Teil der Landeskultur werden sollte, d.h. sich inkulturieren sollte, ohne die vorhandenen wunderbaren Werte abzulehnen. Diese müssen geschützt und gepflegt werden. Um seiner Überzeugung Ausdruck zu geben, machte er verschiedene Versuche. Einmal schloss er sich einer Hindu Pilgergruppe an, die nach Pandharpur (Ort der Gottheit Vithoba) pilgerte. Ein anderes Mal wählte er Shantiniketan, den Ashram von Ravindranath Tagore, für seine jährlichen Exerzitien. Es ist zum großen Teil ihm zu verdanken, daß heute gläubige Christen aus dem ländlichen Maharashtra in ihren Gebeten, Gesängen und anderen Ritualen Bhajan, Arati, Tal-Mrudung benutzen.

Die meisten Gläubigen verschiedener Religionen in der indischen Gesellschaft leben friedlich miteinander, wissen voneinander allerdings kaum etwas über die jeweiligen Glaubensinhalte und -praktiken. Pater Lederle verbrachte einen Großteil seines Lebens damit, einen Austausch im Alltagsleben unter diesen Gläubigen zustande zu bringen. Mit diesem Ziel etablierte er 1969 das Snehasadan. Das Gebäude ist nach der indischen Tradition im spezifisch indischen Architektur Stil gebaut. Am Eingang kann man die folgenden poetischen Zeilen lesen:
Dies ist das Haus aller Religionen
Das Herz aller guten Menschen
Der wunderbare Schatz der Gottheit der Weisheit

Der Text ist aus einem Gedicht des bekannten Philosophen und Heiligen Dnyaneschwar genommen. Der Kontext dieser poetischen Zeilen besagt: wie eine Frau ihre Freude im Haus ihrer Eltern genießt, so genießt jeder Mensch die Freude seiner Religion hier. Die Quintessenz der Gita (das Heilige Buch Gesang des Erhabenen. Redaktion). Pater Lederle hat diesen Text vor dem Haupteingang des Snehasadan angebracht. Der Text passt hier sehr gut.

Katholische Priester führen ein zölibatäres Leben. Je nach eigener Begabung und nach der Planung ihrer Oberen sind sie im Erziehungsbereich, Sozialarbeit oder Seelsorge tätig. Sollte der Obere es in ein paar Jahren entscheiden sie zu versetzen, packen sie ihre sieben Sachen sofort und gehen an die nächste Arbeitsstelle. Pater Lederle war eine Ausnahme. Er blieb ununterbrochen ganze fünf undzwanzig Jahre in Pune. Offensichtlich sahen die Oberen die Wichtigkeit seiner Person in dieser Stelle und vermieden es, ihn zu versetzen. Im Juni 1985 allerdings wurde er zum Provinzial der Goa-Pune Provinz gewählt. Provinzialsbüro war in Panaji (Hauptstadt vom Bundesland Goa). Infolgedessen musste er nach Panaji. Er war in der Meinung der Öffentlichkeit mit Pune so identifiziert, daß Herr Narayan Athavale, Chefredakteur der Goa-Tageszeitung „Gomantak“ seinen Hauptartikel über Pater Lederle mit den Worten „Wir heißen einen Pune-Bürger in Goa willkommen“ überschrieb.

Während seines fünfundzwanzig jährigen Aufenthaltes in Pune hatte Pater Lederle die Herzen vieler namhafter Persönlichkeiten gewonnen. Der Führer der sozialistischen Partei Herr S. M. Joshi, Achyutrao Apte, Nanasaheb Gore, Mohan Dharia waren einige dieser Prominenz. Ein bekannter Literat P. L. Deshapande sagte, „Es gibt Menschen, die sofort beim ersten Treffen das Herz der Menschen gewinnen. Pater Lederle ist ein Philosoph und Wissenschaftler und ist in Deutschland geboren. Dennoch wegen seiner wunderschönen herzlichen Art und menschlichen Haltung ist er in der Tat Bürger der ganzen Welt geworden. Er ist ein Bürger, der keinen Stempel eines bestimmten Landes in seinem Reisepass braucht.“

Es gibt noch ein Merkmal von Pater Lederle, der die Grenzen eines Landes, einer Sprache, einer Religion oder einer Kultur überwunden hat und zum Bürger der Welt geworden ist. Dieses Merkmal ist, daß er seine Tätigkeit auf kein bestimmtes Arbeitsfeld begrenzt hat. Sein Interesse war vielfältig. So bewegte er sich in verschiedenen Bereichen: Literatur, Philosophie, Religionswissenschaft, Bhakti (religiöse) Dichtung, Bewußtseinsbildung von Menschen, Kunst. Man kann ihn auch ruhig als Inspirator der modernen Indisch-Christlichen Kunst bezeichnen. Heute hat die Indisch-Christliche Kunst eine bestimmte Wichtigkeit gelangt. Die Ermutigung kam von Pater Lederle. Um den christlichen Ideen einen Rahmen durch die indische Kultur zu geben, ermutigte er christliche Künstler wie Jemini Roy, Jyoti Sahi, Sr. Claire, aber auch nicht christliche Künstler. Jesus wurde im indischen safran Hemd und Maria wie eine indische Frau gemalt; aber auch indische Öllampen, die malerischen Dekorationen auf dem Boden, das heilige Symbol Swastika fanden ihren Ausdruck in deren Bildern. Pater Lederle benutzte diese Bilder z. B. für Weihnachtskarten durch die Publikation Art India und machte sie bekannt und beliebt in Indien sowie in Europa.

Wenn Menschen verschiedener Religionstraditionen oder Kulturen mit einander in Kontakt kommen, werden ihre Gedanken, Ideen notwendigerweise ausgetauscht. Mit den Portugiesen kam christliche Kunst nach Indien. Kaiser Akbar lud Religionsphilosophen verschiedener Traditionen auf seinen Hof ein. Es kamen von Goa einige Mitglieder des Jesuitenordens wie Rudolf Aquaviva. Sie brachten mit sich Bilder mit christlichem Inhalt, die aber in europäischem Stil gemalt waren. Einige Künstler des Kaisers kopierten diese Bilder genau wie sie im westlichen Stil waren. Einige andere aber behielten den christlichen Inhalt und stellten die gemalten Personen im indischen Gewand dar. So entstand eine harmonische Mischung von europäischer und indischer Kunst.

Pater Lederle hat sehr bewußt erwähnt, daß die Indisch-Christliche Kunst zunächst nicht durch christliche Künstler, sondern auf dem Hof eines Mogul Kaisers entstand. Kein Künstler beschränkt sich darauf, nur über Themen seiner Religion zu malen. Häufig werden Maler von Ideen anderer Religionen inspiriert, was auch in der Indisch-Christlichen Kunst der Fall ist. So fallen die Bilder des berühmten Künstlers M. F. Hussain in diese Kategorie.
Mehrere im Indo-Portugiesischen Stil gebaute Kirchen in Goa sind ein kostbarer Schatz der Architektur. Pater Lederle hat häufig bedauert, daß diese Architektur nicht als Teil des indischen Kulturschatzes betrachtet wird. Es stimmt zwar, daß die Kunst in Goa von der portugiesischen Kunst inspiriert ist, dennoch haben auch die indischen Künstler bei ihrer Arbeit reichlich indische Elemente reingebracht. So bestand Pater Lederle darauf, daß es nicht richtig ist, die Christliche Kunst in Goa als gänzlich westlich zu betrachten.

Wenn der vom griechischen Stil inspirierte Gandhar-Baustil oder das vom Islam inspirierte Taj Mahal als kostbares Element der indischen Tradition gilt, warum dann werden die vom Indo-Portugiesischen Stil inspirierte Christentempel nicht als Teil der indischen Tradition betrachtet, ist die Frage, die Pater Lederle stellt. Nach seiner Meinung wäre es eine Bereicherung der indischen Kultur, wenn wir auch dies als Teil der indischen Tradition betrachten würden.

Pater Lederle wünscht sich sehr, daß die Lebensweise der Person, die im Snehasadan lebt, wie die eines Aschram-Bewohners ist. Es war typisch vom Pater Lederle selbst, daß er ganz einfach lebte und sein Gesicht stets glückliches Lächeln ausstrahlte. Er bestand darauf, daß die Verpflegung im Snehasadan rein vegetarisch sei, wie die der meisten Menschen in der Umgebung vom Snehasadan. Ähnlich sah er dazu, daß die Kommunikation im Snehasadan in der Marathi Sprache lief. Er meinte, daß die indische katholische Kirche wenigstens 100 Ashrams nach dem Vorbild vom Snehasadan gründen sollte, die sich mit den örtlichen Glaubenspraktiken und der örtlichen Kultur identifizieren sollte und in der Denkungsart die Nähe der Andersgläubigen suchen sollte. Wenn wir an einen Ashram denken, denken wir an die Guru-Schischya (Meister-Jünger)-Tradition. Viele Ashrams sind konzentriert auf die sogenannte „Suche nach der Vollkommenheit“. Pater Lederle hatte aber ein anderes Verständnis von Ashram. Die oben erwähnten Ashrams dürfen sich nicht mit dem traditionellen Ashram-Verständnis beschäftigen, meinte Pater Lederle, sondern diese Ashrambewohner sollten sich für einen Dialog mit den in der Umgebung lebenden Menschen einsetzen.

In seinem Buch „Christian Paintings in India through the Centuries“ hat Pater Lederle die Kunst in Indien in den letzten zwei Tausend Jahren bis hin zur christlichen Kunst im zwanzigsten Jahrhundert diskutiert. In diesem Zusammenhang hielt er in der „Father Henry Heras Memorial Reihe Vorträge über die Indische Kunst, die vom Heras Institute of Indian History and Culture in 1984 organisiert waren. Diese Vorträge wurden im erwähnten Buch veröffentlicht, das nach seinem Tod gedruckt wurde.

In dieser Vortragsreihe hat Pater Lederle folgende Themen erläutert: christliche Kunst in Kerala in der Frühzeit, christliche Kunst in Goa im Mittelalter, die florierende christliche Kunst auf dem Mogul kaiserlichen Hof und letztlich der Beitrag der nicht-christlichen Künstler wie M.S. Hussain zur christlichen Kunst.

Die Einführung zu diesem Buch wurde vom bekannten Maler Jyoti Sahi geschrieben. In dieser Einführung erzählt Jyoti Sahi, wie Pater Lederle mehrere Künstler ermutigt hat, Christliche Bilder auf dem Hintergrund des indischen Kontext zu kreieren. Er hat auch in wunderbarer Sprache die tolerante Haltung von Pater Lederle beschrieben.






























Tuesday, June 10, 2014

Fr Matthew Lederle a model for inter-faith harmony:

Fr Lederle a model for inter-faith harmony: Bishop Dabre
- CAMIL PARKHE
Monday, 9 June 2014 - 04:14 PM IST

Pune: Snehasadan Institute founder Fr Matthew Lederle, who worked for promoting inter-religious dialogue in the country, continues to be an inspiring model in the present social circumstances, said Pune Bishop Thomas Dabre here on Sunday. 
He was speaking at a function organised to pay tributes to the Snehasadan founder on the occasion of the Jesuit priest's 28th death anniversary. The function was organised by Pragat Padvidhar Sanghatana, an organisation of Christian graduates with which the German priest was closely associated.  
Bishop Dabre said that Fr Lederle had devoted his life to create harmony among members of various communities and this spirit needed to be promoted today, especially when attempts are made to create division and tension among members of different communities. 
Bishop Dabre said that he is proud that Fr Lederle was one of the three examiners appointed by the University of Pune who had reviewed his PhD thesis on Sant Tukaram. 
Bishop Dabre also released a souvenir on the life and work of Fr Lederle.  
Among those who recalled Fr Lederle's contribution in various fields included Fr Francis D'Souza, Socius of Pune Jesuit province, Louis Kadam, SS Waghmare, J D Adhav, S N Kamble and Dr Eknath Patole. 

Monday, June 9, 2014

Remembering Snehasadan founder Fr Lederle

Remembering Snehasadan founder Fr Lederle
- ST Correspondent
Sakal Times
Saturday, 7 June 2014 - 10:48 PM IST

Pune: Pragat Padavidhar Sanghatana (PPS) will organise a function in Camp on Sunday, June 8, to pay tributes to German Jesuit Fr Matthew Lederle, founder of Snehasadan Institute for the Study of Religion, on the occasion of his 28th death anniversary. 
The function will be attended by Pune Bishop Thomas Dabre and Pune Jesuit Provincial Fr Bhausaheb Sansare.  
Bishop Dabre will celebrate mass at St Xavier Church, Camp at 4 pm. It will be followed by a function at Fr Barco hall, near St Xavier Church. A souvenir on the life and works of Fr Lederle will also be released, said a statement issued by PPS leaders JD Adhav and Pratap Pandit. Fr Lederle, along with Fr Guy Deleury, a French Jesuit and Achyutrao Apte, a social worker and a founder of the Vidyarthi Sahayyak Samiti, had established Snehasadan Ashram, an institute for interreligious dialogue in 1969. 
After his arrival in India from Germany and ordination as a priest, Fr Lederle had chosen Pune for his work. He learnt the local language, started interacting with local people and started inter-religious dialogue to help people of various communities to appreciate and understand each other.

Thursday, May 29, 2014

Vidrohi writer Satyavan Namdeo Suryawanshi (Marathi)

JmdHw$gm~mhoaMm {¼ñVr g_mO, H$m{_b nmaIo


gwJmdm àH$meZ, nwUo


16) {dÐmohr gm{hpË`H$, g§nmXH$ gË`dmZ gy`©d§er§
Amnë`m H$V¥©ËdmZo _amR>r gm{hË`mV Am{U g_mOOrdZmV Amnë`m nmD$bIwUm _mJo R>odUmè`m {¼ñVr gm{hpË`H$m§_Ü`o \$mXa Wm°_g ñQ>r\$Ýg, {dë`_ H°$ar, ~m~m nX_ZOr, n§{S>Vm a_m~mB©, aoìh. Zmam`U dm_Z {Q>iH$, aoìh. ZriH§$R>emór Jmoao dJ¡a|Mm g_mdoe hmoVmo. `m ì`º$s¨Mr na§nam gË`dmZ Zm_Xod gy`©d§etZr {dgmì`m eVH$mÀ`m CÎmamYm©V AJXr g_W©[aË`m nwT>o Mmb{dbr. gd©gmYmaU {¼ñVr g_mOmÀ`m {ZpîH«$`, em§VVm{à` Am{U Hw$R>ë`mhr à{VHy$b n[apñWVrV PJS>m Z H$aVm OwidyZ KoÊ`mÀ`m _mZ{gH$Voer {dg§JV Ago gy`©d§er§Mo ~§S>Imoa, AmH«$_H$ e¡brMo ì`º$s_Ëd hmoVo. {d{dY àg§Jr dmXJ«ñV R>aVrb Aem ^y{_H$m KoD$Z Ë`m§Zr Amnbo doJionU {gÜX Ho$bo. gy`©d§erÀ`m boIUrMm, dH¥$ËdmMm Am{U Ë`m§À`m ~hþ{dY T>§Jm§À`m ì`{º$_ËdmMm _amR>r X{bV {¼ñVr g_mOmVrb Vê$U {nT>rda \$ma _moR>m à^md nS>bm. AmO `m g_mOmVrb {d{dY joÌm§V H$m`©aV AgUmè`m AZoH$ ì`º$s gy`©d§etMo ho F$U AJXr _moH$ù`mnUo _mÝ` H$aVmV.
gy`©d§etMo 'AJm Oo H$pënbo Zmhr' ho AmË_M[aÌ gZ 1975 gmbr à{gÜX Pmbo. _amR>r gm{hË`mVrb X{bV AmË_H$WZm§À`m _m{bHo$Vrb ho n{hboM AmË_H$WZ åhUmdo bmJob. AmnU {¼ñVr Agbmo Var nydm©l_rMo _hma OmVrVrb Agë`m_wio C?d{U©` Amnë`mbm _hma åhUyZM dmJ{dbo OmV Agm VH«$marMm gya gy`©d§etZr `m AmË_M[aÌmV bmdbm Amho Ago S>m° dmgwXod _wbmQ>o `m§Zr 'X{bVm§Mr AmË_H$WZo' `m nwñVH$mV åhQ>bo Amho. gy`©d§etÀ`m AmË_M[aÌmZ§Va VrZ dfmªZr åhUOo 1978 À`m {S>g|~amV X`m ndma `m§Mo '~bwV§' Am{U 1979 À`m OmZodmarV à. B©. gmoZH$m§~io `m§Mo 'AmR>dUtMo njr' hr AmË_H$WZo à{gÜX Pmbr. 1
gy`©d§etÀ`m gm{hpË`H$ H$ma{H©$XrMm gwê$dmVrMm H$mi _w§~B©V Jobm, `mM H$mimV Ë`m§À`m nwñVH$m§Zm amÁ` Am{U H|$Ð gaH$maMr nm[aVmofHo$ {_imbr. _mÌ X{bV {¼ñVr g_mOmV Am{U ~hþg§»` g_mOmV Ë`m§Mo VoO Viny bmJbo Vo Ë`m§Zr 'AmnU' gmám{hH$mÀ`m g§nmXH$nXmMr Pyb MT>{dë`mZ§Va Am{U Amnë`m Img e¡brV H$sV©Zo gmXa gwê$ Ho$br Voìhm. 'AmnU' gmám{hH$mÀ`m _mÜ`_mVyZ Ë`m§À`m boIUrMr Am{U H$sV©ZmÀ`m _mÜ`_mVyZ Ë`m§À`m dmUrMr VmH$X Voìhm gdm©À`m bjmV Ambr. `oeyg§{K`m§V\}$ Mmb{dbo OmUmao ho gmám{hH$ 1970À`m gw_mamg Ë`mH$mimVrb 'gmo~V', 'ñdamÁ`' '_m{_©H$' , '{ddoH$' Aem _amR>rVrb àñWm{nV {Z`VH$m{bH$m§er ñnYm© H$aV hmoVo ho {deof. `m_mJo gy`©d§erMr YmaXma boIUr Am{U g§nmX{H$` H$m¡eë` H$maUr^yV hmoVo ho {ZpíMV. 'AmnU'Zo H$_mdbobr bmoH${à`Vm Ë`mZ§Va Hw$R>ë`mhr {¼ñVr {Z`VH$m{bH$mbm {_idVm Ambr Zmhr.
EH$ XeH$mhÿZ H$_r H$mi Am`wî` bm^boë`m 'AmnU' gmám{hH$mMo gd© A§H$ nwÊ`mVrb 'ñZohgXZ' `m `oeyg§Kr` g§ñWoÀ`m J«§Wmb`mV B{Vhmgg§emoYH$m§gmR>r OnyZ R>odÊ`mV Ambo Amho. gy`©d§er§Mo g§nmXH$s` H$m¡eë`, {dÛÎmm Am{U X{bV d Cno{jV g_mOKQ>H$m§{déÜX Pmboë`m AÝ`m`m{dê$ÜX bT>Umar Ë`m§Mr AmH$_«H$ boIUr OmUyZ KoÊ`mgmR>r ho A§H$ MmiyZ nmhm`bmM hdo.
'_wÔB© bmI ~wam Mmho Vmo Š`m hmoVm ho/ dhr hmoVm h¡ Omo _§Owao IwXm hmoVm h¡/'' hm eoa ~«rXdmŠ` åhUyZ AJXr R>iH$nUo {_adUmè`m 'AmnU' gmám{hH$mZo X{bV {¼ñVr g_mOmÀ`m Vê$U _§S>irda \$ma _moR>m à^md Q>mH$bm. 'AmnU' _Ü`o 'Zma~m {bìhVmo`' `m gXam{edm` 'ho amï´>m, _mÂ`m amï´>m' `mgma»`m Ii~i _mOdUmè`m AZoH$ boI_m{bH$m Ë`m§Zr {b{hë`m. `mn¡H$s AZoH$ {bImUm_wio Ë`m§Zm g_mOmVrb H$mhr JQ>m§À`m àjmo^mbm Vmo§S> Úmdo bmJbo. hm àjmo^ EH$Xm AJXr J§^ra Wamda nmohmoMbm Voìhm Va Ë`m§Zm nmo{bg H$moR>S>rVhr EH$XmoZ {Xdg Kmbmdo bmJbo hmoVo.
~m~m nX_ZOr `m§À`mà_mUoM g. Zm. gy`©d§er ho ~hþàgd gm{hpË`H$ hmoVo.gm{hË`, nÌH$m[aVm, dH¥$Ëd, AÜ`mËå`, X{bV gm{hË` Am{U gm_m{OH$ Midi `m_Ü`o gy`©d§er `m§Zr \$ma _moR>o `moJXmZ Ho$bo. _amR>r {¼ñVr gm{hË` g§_obZmMo Am{U X{bV {¼ñVr gm{hË` g§_obZmMo AÜ`jnX Ë`m_wio Ë`m§À`mH$S>o AJXr MmbVM Ambo. nwÊ`mV 1972 gmbr ^aboë`m _amR>r {¼ñVr gm{hË` g§_obZmÀ`m Amnë`m AÜ`jr` ^mfUmV gy`©d§etZr {¼ñVr g_mOmZo BVa X{bV KQ>H$m§er, Aëng§»` g_mOmer EH$s H$amdr Agm Ë`mdoir AË`§V H«$m§VrH$maH$ dmQ>Umam {dMma _m§S>bm. Ë`mZ§Va OdiOdi XmoZ XeH$m§Zr aoìh AaqdX nr. {Z_©i `m§Zr X{bV {¼ñVr g_mOmMo Am§~oS>H$ar Midirer ZmVo OwidyZ ho ho {dMma àË`jmV AmUbo. gy`©d§erà_UoM AaqdX {Z_©i ho _amR>r X{bV {¼ñVr g_mOmVrb EH$ _hÎdmMo ì`º$s_Ëd. gy`©d§er Am{U {Z_©i `m XmoKm§Zrhr _amR>r X{bV {¼ñVr g_mOmbm _hmamï´>mVrb nwamoJm_r Am{U X{bV MidirV AmUÊ`mMo EH$ AË`§V _hÎdmMo H$m`© Ho$bo. Ë`mÀ`m `m à`ËZmbm AmO _moR>çm à_mUmV `e Amë`mMo {XgV Amho.
{Z_©i ~aoM df} _hmamï´>m~mhoa hmoVo. Ë`mH$mimV 'AmnU' Mo g§nmXH$ `m ZmË`mZo g_mOmV ^aS>ë`m OmUmè`m AZoH$ Xwb©{jV KQ>H$m§Mo, X{bV Am{U Aëng§»` g_mOmÀ`m àíZm§Zm gy`©d§etZr dmMm \$moS>br hmoVr. _hmamï´>mV naVë`mZ§Va {Z_©i `m§Zr ãb°H$ {W`m°bm°OrÀ`m YVuda X{bV {b~aoeZ {W`m°bm°OrMm (X{bV _wº$s B©ídakmZ) àgma gwê$ Ho$bm. {Z_©i `m§Zr gwê$ Ho$boë`m ñdV§Ì _amR>r X{bV {¼ñVr gm{hË` g§_obZmMo gy`©d§er Xwgao AÜ`j hmoVo. XwX¡dmZo {Z_©i `m§Zm _hmamï´>mV Amnbo H$m`© H$aÊ`mg \$ma H$_r H$mi bm^bm. X{bV {¼ñVr Midi _hmamï´>mV Mm§Jbo _yi Yê$ bmJbr AZ 1995 gmbr {Z_©i `m§Mo {ZYZ Pmbo. X{bV {¼ñVr MidirMm EH$ _moR>m AmYmaM Zm{hgm Pmbm. Ë`mZ§Va nmM dfmªZ§Va gy`©d§etMohr {ZYZ Pmbo.
gy`©d§etZr _moR>çm à_mUmV b{bV gm{hË`mMr {Z{_©Vr Ho$br. Am{W©H$ H$maUm_wio 'AmnU' ~§X nS>bm Am{U gy`©d§etÀ`m hmVmVrb EH$ _moR>o Aó Jobo. `m gmám{hH$mMo ApñVËd g§në`m_wio g§nyU© _amR>r {¼ñVr g_mOmMo _moR>o ZwH$gmZ Pmbo. `mMo H$maU `m {Z`VH$m{bH$m_wio `m g_mOmÀ`m à~moYZmgmR>r Am{U gm{hË`mgmR>r EH$ _moR>o ì`mgnrR> {_imbo hmoVo. 'AmnU'Mo àH$meZ nwT>rb µH$mhr H$mi Mmby am{hbo AgVo Va X{bV {¼ñVr g_mOmÀ`m dmQ>Mmbrg àoaUm {_imbr AgVr Am{U `m g_mOmÀ`m AmOÀ`m Am{W©H$, gm_m{OH$ Am{U amOH$s` pñWVr_Ü`o Iyn àJVr Pmbr AgVr..
gy`©d§etZr `m gmám{hH$mVyZ X{bV {¼ñVr g_mOmVrb AZoH$ boIH$m§Zm CÎmoOZ {Xbo. Amnë`m boIH$m§Zm _mZYZ XoUmao gy`©d§er Ë`mH$mimVrb EH$ AndmXmË_H$ g§nmXH$ hmoVo. AmOgwÜXm AZoH$ {Z`VH$m{bHo$ hr àWm nmiV Zmhr. _r emioV {eH$V AgVmZm gy`©d§etZr _wbm§gmR>r Agboë`m gXamV _mÂ`m XmoZ bKwH$Wm à{gÜX Ho$ë`m hmoË`m Am{U Ë`m~Ôb àË`oH$ doir nmM ê$n`m§Mo _mZYZ _bm _ZrAm°S>©aZo nmR>dyZ {Xbo `mMo _bm AOyZhr Aàyn dmQ>Vo. _mÂ`m nÌH$m[aVoMr AàË`j gwê$dmV Aem àH$mao 'AmnU' nmgyZ Pmbr. _mÂ`mà_mUoM AZoH$ {¼ñVr boIH$ `m~m~VrV gy`©d§er§Mo H$m`_ F$Ur AmhoV.
'AmnU' gmám{hH$mVyZ gy`©d§etÀ`m {dMmam§Mr, {dÛÎmoMr Am{U ~§S>Imoa àd¥ÎmrMr _bm AmoiI Pmbr hmoVr.
_mÌ `m AmXaUr` ì`º$sbm ì`{º$JV[aË`m _bm H$Yrhr ^oQ>Vm Ambo Zmhr dm Ë`m§À`m Ë`m JmOboë`m H$sV©ZmMm EH$Xmhr AZw^d KoVm Ambo Zmhr `mMr _bm Zoho_rM I§V dmQ>Vo. embo` {ejUmZ§Va _mPo dmñVì` _hmamï´>m~mhoa Jmoì`mV Voam df} hmoVo ho Ë`m_mJMo EH$ H$maU. Ë`m§À`m {ZYZmnydu EH$ df© AmYr nwÊ`mV Ë`m§Mm gËH$ma Pmbm Voìhm Ë`m§Mo AJXr n{hë`m§XmM Xe©Z KoÊ`mMm `moJ Ambm. _mÌ ~mV_r XoÊ`mgmR>r _bm d¥ÎmnÌmÀ`m H$m`m©b`mV Vm~S>Vmo~ Om`Mo Agë`mZo Ë`m§À`mer ~mobÊ`mMr g§Yr {_imbr Zmhr. Ë`m{Xder Ë`m§Mm _w¸$m_ nwÊ`mVM 'ñZohgXZ'bm hmoVm Am{U Xwgè`m {Xder Vo Zm{eH$bm naVbo. _mÌ ho _bm Z§Va H$imbo Voìhm Ë`m§À`mer g§dmX H$aÊ`mMr EH$ _moR>r g§Yr _r J_mdbr `mMo _bm Iyn hr dmB©Q> dmQ>bo. Ë`mZ§Va bdH$aM Ë`m§À`m {ZYZmMr ~mV_r 'Q>mBåg Am°\$ B§{S>`m'V àH$m{eV H$aÊ`mMm _mÂ`mda àg§J Ambm.
'AmnU' ~§X nS>ë`mZ§Vahr gy`©d§etZr Amnbr boIUr Imbr R>odbr Zmhr. Ë`mZ§Va Ë`m§Zr AZoH$ nwñVHo$ Ë`m§Zr {b{hbr. _hmamï´>mÀ`m {d{dY ^mJm§V H°$Wmo{bH$ Am{U àmoQ>oñQ>§Q> n§{W`m§gmR>r H$sV©Zo Ho$br. {¼ñVr g_mOmÀ`m AZoH$ g^mg§_obZm§V Ë`m§Mr EH$ à_wI ì`º$s åhUyZ CnpñWVr Agm`MrM. X{bV {¼ñVr g_mOmZohr Amnë`m `m Á`oð> gm{hpË`H$mMm ^anya _mZgÝ_mZ Ho$bm. {¼ñVr gm{hË` g§_obZmMo XmoZXm Am{U X{bV {¼ñVr gm{hË` g§_obZmMo EH$Xm Ë`m§Zr AÜ`jnX ^yf{dbo. {¼ñVr g_mOmVrb H°$Wmo{bH$ Am{U àmoQ>oñQ>§Q> `m XmoZ n§{W`m§_Ü`o _Zmo{_bZ OwidÊ`mMo _hÎdmMo H$m_ Ë`m§Zr Ho$bo. `m XmoÝhrhr n§{W`m§_Ü`o Ë`m§Zm AmXamMo ñWmZ {_imbo hmoVo. Am`wî`mÀ`m AIoarg Ë`m§Mr aoìh AaqdX {Z_©i, àm {dbmg dmK, Cfm dmK `m§À`mgma»`m X{bV MidirVrb ZoË`m§~amo~a OdirH$ {Z_m©U Pmbr hmoVr.
gy`©d§erZr OdiOdi XmoZeo nwñVHo$ {b{hbr. Ë`m_Ü`o H$mX§~è`m, d¡Mm[aH$ {bImU, AmÜ`mpË_H$ nwñVHo$, AmË_M[aÌ, M[aÌo, g§emoYZna {bImU dJ¡ao§Mm g_mdoe hmoVmo.2 Ë`m{edm` 'AmnU' Am{U BVa {d{dY {Z`VH$m{bµH$m§V Ë`m§Zr _moR>çm à_mUmV {b{hbo. 'AmnU' gmám{hH$mV 'Zma~m {bìhVmo`' `m gXamVyZ Cno{jV X{bV g_mOmVrb AZoH$ ì`{º${MÌo Ë`m§Zr a§J{dbr. g_mOmVrb {d{dY Cno{jV ì`º$s¨da {bImU H$ê$Z AmnUM X{bV gm{hË`mMr gwê$dmV Ho$br Agm gy`©d§erMm Xmdm hmoVm, _mÌ ho lo` Amnë`mbm {Xbo OmV Zmhr `mMr I§V Ë`m§Zr AZoH$Xm ì`º$ Ho$br hmoVr.3 Ë`m§À`m `m Xmì`mV {H$VnV VÏ` Amho ho _amR>r gm{hË`mÀ`m Aä`mgH$m§Zr nmhm`bm hdo.
gy`©d§etÀ`m g_J« gm{hË`mMo _yë`_mnZ Am{U g_rjm AmOn`ªV Pmbobo Zmhr. Vgo Pmë`mg `m gm{hpË`H$mMo loð>Ëd Z¸$sM {gÜX hmoB©b. Ho$ed grVmam_ H$èhmS>H$a `m§Zr ~m~m nX_ZOr `m§À`mda nrEMS>r nXdrgmR>r à~§Y {bhÿZ EH$ ì`º$s Am{U gm{hpË`H$ åhUyZ nX_ZOr `m§Mo _yë`_mnZ Ho$bo. AemMàH$mao gy`©d§erÀ`m gm{hË`mdahr nrEMS>rgmR>r à~§Y {b{hÊ`mgmR>r Hw$UrVar nwT>o `m`bm hdo.

g§X^©:
1) S>m° Eb. dm`. Am¡Ma_b, 'Am§~oS>H$ar Midi Am{U h¡Xam~mX g§ñWmZmVrb X{bV _wº$s g§J«m_', àH$meH$: Cfm dmK, gwJmdm àH$meZ, 861/1, gXm{ed noR>, nwUo- 411 030 (àW_md¥Îmr 1997) (nmZ 25 Vo 27)
2) AZ§V bú_U Omoer (g§nmXH$), '_amR>r gmañdV; ( {ÛVr` I§S>), AZ_mob àH$meZ, 683, ~wYdma noR>, nwUo 411 002 (1992), (nmZo 508 Vo 510)
3) gwZrb í`m_gw§Xa AmT>md, 'Y_© {¼ñVmMm, {dMma gm{hË`mMm - eVH$mVrb {¼ñVr gm{hË` g§_obZmÜ`jr` ^mfUo d Ë`mdarb g_rjm', (nmZo 319 Am{U 320)



Centurion Marathi monthly 'Niropya'


JmdHw$gm~mhoaMm {¼ñVr g_mO

H$m{_b nmaIo

gwJmdm àH$meZ, nwUo

15) eVH$dra ' {Zamoß`m ' _m{gH$

'{Zamoß`m'À`m 100 dfmªÀ`m dmQ>MmbrMm AmT>mdm KoUmè`m ' {Zamoß`m: g§nmXH$s` ñn§XZo (1903-2003)' `m nwñVH$mMr {Z{_©Vr hm IamoIa EH$ AmZ§XmMm Am{U A{^_mZmMm `moJ Amho. AmZ§XmMm `moJ AemgmR>r {H$ Ago AmZ§XmMo Am{U A{^_mZmMo jU _amR>r {Z`VH$m{bH$m§À`m B{VhmgmV \$ma Xw{_©i AmhoV. _amR>r d¥ËVnÌm§Mm B{Vhmg ~miemór Om§^oH$am§Zr 1832 gmbr gwê$ Ho$boë`m 'Xn©U' `m {Z`VH$m{bH$mZo gwê$ hmoVmo. gìdmXmoZeo dfmªÀ`m `m B{VhmgmV '{Zamoß`m'bm bm^bobm hm `moJ AmVmn`ªV Ho$di {VZM {Z`VH$m{bH$m§Zm bm^bobm AmhoV. àmoQ>oñQ>§Q> {_eZatZr gwê$ Ho$bobm Am{U AOyZhr àH$m{eV hmoV Agbobm 'kmZmoX`', g_mOgwYmaH$ Jmonmi JUoe AmJaH$a Am{U bmoH$_mÝ` {Q>iH$m§Zr gwê$ Ho$bobm ' Ho$gar' Am{U '{Zamoß`m' hr Vr VrZ {Z`VH$m{bHo$. `mn¡H$s e§^ar Amobm§S>bobm '{Zamoß`m' AOyZhr Vê$UmB©VM Amho `m~Ôb Hw$UmMo Xw_V Zgmdo.

'{Zamoß`m'Mm B{Vhmg åhUOoM EH$m AWm©Zo Ah_XZJa {OëømVrb X{bV {IñVr g_mOmMm B{Vhmg Ago '{Zamoß`m'Mo g§nmXH$ \$mXa Á`mo. _m. {nR>oH$a `m§Zr O`§V Jm`H$dmS> `m§Zr {b{hboë`m ' {Zamoß`m: g§nmXH$s` ñn§XZo (1903-2003)' `m nwñVH$mÀ`m àñVmdZoV åhQ>bo Amho.1 '{Zamoß`m' OÝ_mbm Ambm Voìhm _hmamï´>mV Am{U ^maVmV d¥ÎmnÌo ZwH$VrM Hw$R>o OÝ_mbm `oV hmoVr, Ë`mn¡H$s AZoH$m§À`m Z{e~r ~mb_¥Ë`yM {b{hbm hmoVm. `mM H$mimV Ah_XZJa, Am¡a§Jm~mX, Zm{eH$ `m {Oëøm§À`m n[agamV EH$ doJimM g_mO, _amR>r X{bV {¼ñVr g_mO, CX`mg `oV hmoVm. _amR>r ^mfoMo OwOw~r kmZ Agboë`m naXoer Y_©Jwê§$À`m g§nmXH$ËdmImbr ' {Zamoß`m' MmMnS>V nwT>o nmD$b Q>mH$V hmoVm, Am{U Ë`mMo ~moQ> Yê$Z ~më`mdñWoV Agbobm X{bV {¼ñVr g_mO hiyhiy C^m amhÊ`mMm à`ËZ H$aV hmoVm. ho dmñVì` bjmV KoVbo åhUOo `m H$mimV '{Zamoß`m' VyZ àJë^ åhUVm `oB©b Aem ñdê$nmMo gm{hË` H$m {Z_m©U Pmbo Zmhr AWdm ñWm{ZH$ boIH$m§Mr na§nam H$m {Z_m©U Pmbr Zmhr `mMo CÎma {_iVo.
\$mXa à^wYa `m§Zr 1971À`m OmZodmarV ' {Zamoß`m 'Mo g§nmXH$ åhUyZ gyÌo hmVr KoB©n`ªV ho _m{gH$ Ho$di Ah_XZJa, Am¡a§Jm~mX Am{U Zm{eH$ {OëømVrb Y_mªV[aV X{bV {¼ñVr g_mOmnwaVoM _`m©{XV am{hbo hmoVo. \$mXa à^wYa `m§Zr nwÊ`mVrb S>r Zmo{~br H$m°boOmV VÎdkmZ {eH$Umè`m ~«Xam§Zm EH$XmoZ dfmªgmR>r ghmæ`H$ g§nmXH$ åhUyZ Zo_UyH$ H$ê$Z Ë`m§Zm {b{hVo Ho$bo. ho gd© ~«Xa dgB© n[agamVrb hmoVo Am{U Ë`m_wio VoìhmnmgyZ '{Zamoß`m' Ah_XZJa Am{U nwUo {OëømMr hÔ nma H$ê$Z H$moH$UmVrb R>mUo {OëømVrb dgB©Vrb dmMH$m§n`ªV nmohmoMbm. `mAmYrM dgB©V 'gwdmVm©' _m{gH$ gwê$ Pmbo hmoVo. AmO `m XmoÝhr _m{gH$m§Zr Amnmnë`m {Oëøm§À`m ^m¡Jmo{bH$ gr_m nma H$ê$Z EH$_oH$m§À`m dmMH$joÌm§V A{VH«$_U Ho$bo AmhoM. J§_VrZo Agohr åhUVm `oB©b {H$ ho A{VH«$_U AmVm Va g§nmXH$s` nmVirdahr nmohmoMbo Amho. gÜ`mMo '{Zamoß`m'Mo g§nmXH$ \$mXa {nR>oH$a ho _yiMo dgB©Mo AmhoV, Ë`m{edm` amÁ`mVrb BVa ^mJm§Vrb _amR>r {¼ñVr dmMH$m§n`ªVhr hr _m{gHo$ nmohmoMbr AmhoV. Ago Agbo Var 'gwdmVm©' ho dgB©Vrb {¼ñVr g_mOmMo Am{U '{Zamoß`m' ho Ah_XZJa, nwUo. Am¡a§Jm~mX Am{U Zm{eH$ {OëømVrb X{bV {¼ñVr g_mOmMo _wInÌ AerM Ë`m§Mr Vm|S>AmoiI H$m`_ am{hbr Amho.
e§^a dfmªÀ`m `m H$mimV '{Zamoß`m'Zo H$moUVr _moR>r H$m_{Jar Ho$br Amho Am{U {dgmdo eVH$ nma Ho$ë`mZ§Va EH${dgmì`m eVH$mV `m _m{gH$mMo à`moOZ H$m` Agm àíZ `m {Z{_ÎmmZo CnpñWV hmoUo eŠ` Amho. _amR>r d¥ÎmnÌm§À`m B{VhmgmV 'gË`H$Wo'gmaIu AZoH$ XO}Xma {Z`VH$m{bHo$ H$mimÀ`m àdmhmV ~§X Pmbr. Hw$R>ë`mhr _m{gH$mMo ApñVËd Mmby amhmdo {H$ Zmhr `m~m~VrV dmMH$m§Mr ^y{_H$m \$ma _hÎdmMr R>aV AgVo. AZwXmZ, XoUJr Am{U g~{gS>rÀ`m Am°pŠgOZda hr _m{gHo$ \$ma Va H$mhr H$mi Mmby amhÿ eH$V ZmhrV. AZoH$ àMmar WmQ>mMr {Z`VH$m{bHo$, _m{gHo$ \w$H$Q>mV {_imë`mZo hmVr nS>VmV nm{H$Q> Z CKS>Vm H$Mè`mÀ`m noQ>rV Q>mH$br OmVmV. '{Zamoß`m'Mo Vgo Pmbobo Zmhr.' {Zamoß`m' AOyZ VJ Yê$Z am{hbm Amho `mMo EH$ _hÎdmMo H$maU åhUOo dmMH$mZm Vmo hdm Amho.

haoJmdÀ`m _V_mD$brÀ`m `mÌoV Xadfu ' {Zamoß`m'Mm EH$ ñQ>m°b AgVmo. VoWo '{Zamoß`m'Mr dJ©Ur XoÊ`mg `oUmè`m dmMH$m§~r JXu nm{hbr åhÊmOo _r H$m` åhUVmo Amho `mMr Vwåhm§bm WmoS>r\$ma H$ënZm `oD$ eHo$b. Jobr H$mhr df} _r Am{U '{Zamoß`m'Mo EH$ YS>mYS>rMo H$m`©H$V} `mo. em. Jm`H$dmS> ' {Zamoß`m'Mm hm ñQ>m°b haoJmdÀ`m `mÌoV MmbdV AmhmoV. dJ©Ur Z ^aë`mZo qH$dm dJ©Ur ^ê$Zhr H$mhr H$maUmZo H$mhr dmMH$m§Zm '{Zamoß`m' nmohmoMV Zmhr Aemdoir {MS>boë`m dmMH$m§À`m àjmo^mg Vm|S> XoÊ`mMr doi `oVo. hr AdKS> O~m~Xmar _r VmVS>rZo Jm`H$dmS> `m§À`mH$S>o gmondrV AgVmo. {Z`{_VnUo ' {Zamoß`m' Z {_imë`m~Ôb g§Vmnboë`m `m dmMH$m§H$S>o nm{hbo åhUOo e§^a dfm©§Z§Vahr ho _m{gH$ dmMH$m§Zm hdo Amho `m~Ôb H$mhr g§e` amhV Zmhr.
'{Zamoß`m'À`m A§Va§Jm~Ôb O`§V Jm`H$dmS> `m§Zr `m nwñVH$mV {dñVmamZo {b{hbo Amho.'{Zamoß`m'Zo EH$ ~¥ÎmnÌ åhUyZ Ë`mH$mimV KS>Umè`m _moR>çm gm_m{OH$, amO{H$` KS>m_moS>tMr Zm|X KoVbr Zmhr Ago boIH$mZo Amnë`m `m nwñVH$mV åhQ>bo, Vo IaoM Amho. AJXr '{Zamoß`m' Mo g§ñWmnH$ g§nmXH$ {~en hoZ«r S>moatJ n{hë`m _hm`wÜXm_wio `wamonmV AS>H$bo, {~«{Q>e gaH$maZo Vo O_©Z `m eÌyamï´>mMo ZmJarH$ Agë`mZo Ë`m§Zm ^maVmV naVÊ`mg ~§Xr KmVbr, n{hë`m Am{U Xwgè`m _hm`wÜXm§V AZoH$ {_eZatZm Vwé§Jdmg KS>bm qH$dm ^maVmbm ñdmV§Í` {_imbo Aem ~mVå`mhr `m {Z`VH$m{bH$mV à{gÜX Pmë`m ZmhrV. _mÌ _bm dmQ>Vo {H$ `m~m~V VmËH$mbrZ g§nmXH$m§Zr YmoaUmË_H$ {ZU©` KoVbm hmoVm Ago åhUVm `oUma Zmhr. AmOhr XIb KoÊ`mgma»`m gd©M ~mVå`m ' {Zamoß`m'V `oVmV Ago åhUVm `oUma Zmhr. '{Zamoß`m'À`m boIH$m§Zr Ë`m~Ôb H$mhr {b{hbo Va Vo àH$m{eV hmoVo, AÝ`Wm EImÚm _hÎdmÀ`m KQ>ZoH$S>ohr Xwb©j hmoD$ eH$Vo. BVa _m{gHo$ Am{U {Z`H$m{bH$m§Mo g§nmXH$m§H$S>o AZoH$ boIH$, ghH$mar AgVmV, Ë`m_wio àË`oH$ A§H$mÀ`m _OHw$am§Mo ~aoM {Xdg AmYrM Img {Z`moOZ H$ê$ eH$VmV. {Zamoß`mÀ`m g§nmXH$m§Zm Aem ñdê$nmMr bŠPar ZgVo.

' {Zamoß`m' XO}Xma boIH$dJ© V`ma H$ê$ eH$bm Zmhr Aer EH$ I§V \$mXa {nQ>oH$am§Zr `m nwñVH$mÀ`m àñVmdZoV ì`º$ Ho$br Amho. Ë`mV ~aoMgo VÏ` Amho. '{Zamoß`m' H$Yrhr Ho$di gm{hË`joÌmÀ`m godogmR>r Mmb{dbm OmV ZìhVm. Ë`mMr C{Ôï>o Am{U H$m`©joÌM doJio Amho. Ago Agbo Var AmO _amR>r gm{hË`joÌmV Amnë`m H$V¥©ËdmZo Zmd H$_mdboë`m \$mXa \«$mpÝgg {X{~«Q>m|Mm n{hbm boI '{Zamoß`m'ZoM N>mnbm hmoVm. {dÐmohr gm{hpË`H$ Am{U g§nmXH$ AmMm`© gË`dmZ Zm_Xod gy`©d§er, _amR>r embo` nmR>çnwñVH$mV Á`m§À`m H${dVm§Mm g_mdoe Pmbm Vo g§nV {dídmg Jm`H$dmS> C\©$ H${d {dídmgHw$_ma, H¡$VmZ XmoS>Vr Aem Zm_d§V boIH$-H${d§Zr ' {Zamoß`m'V XrK©H$mi {b{hbo Amho.

'{Zamoß`m'Mo Am{U _mPo AJXr embo` OrdZmnmgyZMo ZmVo Amho 1970À`m XeH$mV `m _m{gH$mMo g§nmXH$ \$mXa à^wYa eãXH$moS>o N>m{nV AgV, `m eãXH$moS>çm§Mr ~amo~a CÎmao XoÊ`mè`m§Mr Zmdo Vo àH$m{eV H$aV AgV.AZoH$Xm gd© CÎmao ~amo~a XoUmao Hw$UrM ZgV. _J \$mXa \$º$ EH$ {µH$dm XmoZM MwH$sMr CÎmao XoUmè`mMr Zmdo N>mnV AgV. AemM bmoH$m§~amo~a Voìhm n{hë`m§XmM _mPo Zmd '{Zamoß`m'V N>mnyZ Ambo. VoìhmnmgyZ Amnbo Zmd N>mnyZ AmUÊ`mMm N>§XM gwê$ Pmbm AmO _r nyU©doi nÌH$ma Am{U boIH$ åhUyZ H$m`©aV Amho `m ì`dgm`mMo ~rO '{Zamoß`m'ZoM _mÂ`m_Ü`o ê$Odbo hmoVo.

'{Zamoß`m'Zo e§^ar nma Ho$br `mMo ~aoMgo lo` `oeyg§Kr` A{YH$mè`m§Zm Úmdo bmJob. 'AmnU' gmaIo EH$ XO}Xma _amR>r gmám{hH$ `oeyg§Kr`m§Zr OdiOdi Xhm df} Mmb{dbo hmoVo _mÌ Vo Z§Va ~§X H$amdo bmJbo. 'gwdmVm©' _m{gH$mà_mUo ' {Zamoß`m'À`m g§nmXH$nXr nyU©doi Y_©Jwê$ XoUo Ë`m§Zm eŠ` Pmbobo Zmhr, _mÌ ho _m{gH$ Mmby am{hb `mMr `oeyg§Kr` A{YH$mè`m§Zr gd©VmonarZo H$miOr KoVbr Amho. Xhm dfm©nydu ' {Zamoß`m'Mo g§nmXH$ ~XbV dm Ë`m g§nmXH$mMr XwgarH$S>o ~Xbr hmoB© Vgo `m _m{gH$mMo H$m`m©b`mMo Jmd qH$dm eha ~XbV Ago. Ë`m_wioM 'qdMdmMo {~èhmS> nmR>rda AgVo Vgo ' {Zamoß`m'Mo Amho' Ago `m _m{gH$mMo _mOr g§nmXH$ \$mXa à^wYa `m§Zr EH$m g§nmX{H$`mV {b{hbo Amho. \$mXa à^wYa {XS> XeHo$ g§nmXH$ hmoVo. Ë`m§À`mAmYr \$mXa Omogo\$ ñQ>mH©$ `m _m{gH$mMo 22 df} g§nmXH$ hmoVo. \$m. à^wYam§À`m ~XbrZwgma ' {Zamoß`m' lram_nya, H$èhmS>, AmOam Aem {R>H$mUr qhS>bm. AmVm ' {Zamoß`m'bm nwÊ`mV 'ñZohgXZ' Aml_mMo Ka {_imbo Amho.

g§X^©:
1) O`§V Jm`H$dmS>, ' {Zamoß`m g§nmXH$s` ñn§XZo (1903-2003)' , àH$meH$, '{Zamoß`m' _m{gH$ (2006)
(nyd©à{gÜXr: ' {Zamoß`m' _m{gH$, E{àb 2006)



Sunday, December 1, 2013

160 years of German Jesuit Mission in western India

Home » Pune » Detail News
 
0
 
0
 
Celebrations to mark 160 years of German Mission to begin from Dec 3
- CAMIL PARKHE
Sunday, 1 December 2013 - 02:21 PM IST

Pune: The Jesuits here will launch a year-long celebration to mark the 160th jubilee year of the arrival of the German, Swiss and Austrian Jesuits in western India on the feast of St Francis Xavier, on December 3. 
The jubilee celebrations will commence with a thanksgiving mass celebrated by Emeritus Bishop Valerian D'Souza at St Xavier's Church in Pune Camp at 7 pm. 
An exhibition of photographs of veteran Jesuits, who worked in Pune province, will also be organised at the Church premises. Speaking to Sakal Times, Fr Andrew Fernandes, Principal of St Vincent's High School and parish priest  of St Xavier's Church, said that a calender on various Jesuits institutions in Pune province will also be released to mark the 160th jubilee year.  Some of the veteran Jesuits who worked in Pune province include Fr Rudolf  Schoch, Fr Alphons Oesch, 'Snehasadan' founder Fr Matthew Lederle, former Pune Bishop Henry Doering, and rural development works pioneer in Ahmednagar district Fr Herman Bakher, who recently celebrated his 89th birthday. 
Jesuits have established a large number of institutions in western India, which comprise present Jesuit provinces of Pune, Mumbai, Goa and Gujarat.  
Pune Jesuit Provincial Fr Bhausaheb Sansare said that various activities will be organised to mark the jubilee and to evaluate the Jesuits' role in spiritual and other fields.
The Pune Jesuit province comprises of Pune, Ahmednagar, Beed, Kolhapur, Satara and Sangli districts. Some of the Jesuits-run city institutions include St Vincent's High and Higher Secondary School, Stephen Niwas youth hostel, St Vincent's College of Commerce, St Joseph's Night High School, all in Pune Camp, Loyola School and Junior College, Pashan, St Joseph's Technical Institute, Swargate,  Snehasadan Institute, De Nobili College and Jnana Deepa Vidyapeeth on Nagar Road, and Berchman's Training College in Vitthalwadi. 
About the Jesuits
Jesuits are members of the Society of Jesus, a congregation of Roman Catholic priests. The Jesuits belonging to the German Province and hailing from Germany, Switzerland and Austria, had arrived in western India in 1854 to start pioneering  works in education, social work and literature.
 
0
 
0
 
Comment
Dr. Ajit Lokhande - Sunday, 1 December 2013 - 03:56 PM IST
The book „Mission, Missionaries and Me“ is being published on 3rd Jan. 2014 on this occasion. Publisher: Jesuit Provincial Fr. Bhausaheb Sansare. The book contains rich and inspiring information on the social, educational and missionary work by the Jesuit Order in the Ahmednagar Dist. More details are available with Fr. Joe Pithekar, S.J, Tel. 9422534691