जॉन मरे मिचेल

``स्कॉटलंडमध्ये (रॉबर्ट ) बर्न्स इतका लोकप्रिय नसेल जितके तुकाराम ( ते स्वतःला तुका असेच संबोधतात) महाराष्ट्रात लोकप्रिय आहेत.'' इति जॉन मरे मिचेल

संत तुकाराम यांचे अभंग इंग्रजीत भाषांतर करणारे, संत ज्ञानेश्वर यांची आणि तुकोबांची एकोणिसाव्या शतकात पाश्चात्य जगाला ओळख करून देणारे जॉन मरे मिचेल बहुधा पहिलीच युरोपियन व्यक्ती.

महाराष्ट्राचा एकोणिसाव्या शतकाचा इतिहास जॉन मरे मिचेल यांना डावलून पूर्ण होणार नाही इतके या स्कॉटिश मिशनरीने सुरुवातीला मुंबई-पुण्यात आणि नंतर काही वर्षे कोलकात्यात विविध क्षेत्रांत कार्य केले आणि विपुल प्रमाणात विविध विषयांवर पुस्तके लिहिली आहेत.

असे असले तरी जॉन मरे मिचेल हे नाव तसे महाराष्ट्राच्या विविध क्षेत्रांचे अभ्यासक आणि संशोधक असलेल्या तज्ज्ञांनासुद्धा फारसे परिचित नाही.

खरे सांगायचे झाल्यास मीसुद्धा हे नाव एक वर्षांपूर्वी ऐकलेसुद्धा नव्हते.

जॉन मरे मिचेल यांची आणखी एक महत्त्वाची ओळख म्हणजे महात्मा जोतिबा फुले हे पुण्यातल्या स्कॉटिश मिशनच्या शाळेत १८४१ ते १८४७ या काळात शिकले तेव्हा काही काळ मरे मिचेल या शाळेत शिक्षक होते.

अर्थार्जनासाठी जेम्स मिचेल आणि जॉन मरे मिचेल यांच्या स्कॉटिश मिशनच्या शाळेत जोतिबा १८५२ नंतर काही वर्षे शिक्षक म्हणून नोकरी करत असत.

पुण्यात मरे मिचेल यांनी १८६२च्या सुमारास केवळ मुस्लीम मुलींसाठी एक शाळा चालवली.

जॉन मरे मिचेल यांना टाळून महात्मा जोतिबा आणि सावित्रीबाई फुले दाम्पत्याचे जीवनचरित्र पूर्ण होऊ शकत नाही

एक संदर्भ म्हणून जॉन मरे मिचेल यांनी आपल्या विविध पुस्तकांत लिहिलेल्या या नोंदींना अतोनात महत्त्व आहे.

ही सर्व इंग्रजी पुस्तके अर्थातच स्कॉटलंडमध्ये प्रकाशित झाली होती. त्यामुळेच बहुधा स्थानिक अभ्यासकांचे या मौल्यवान ग्रंथांकडे दुर्लक्ष झाले असावे. .

जॉन मरे मिचेल (१८१५ ते १९०४) असे हरहुन्नरी व्यक्तिमत्व होते.

जोतिबांचे दत्तकपुत्र यशवंत फुले यांनी लिहिलेल्या महात्मा फुले यांच्या अल्पचरित्रात म्हटले आहे :

``जोतीराव यांचे तीर्थरूप वारल्यामुळे त्यांस बरीच दीनावस्था प्राप्त झाली. इतक्यात त्यांची ही भरभराटी पाहून पुण्यातील काही मिशनरी लोकांनी त्यास आपल्या ख्रिस्ती मुलींस शिक्षण देण्याच्या कामावर नेमले. या कामावर असता परोपकारी मरे मिचेल वगैरे युरोपियन सद्गृहस्थाच्या सूचनेवरून जोतीराव यांनी आपले लक्ष ख्रिस्तीधर्माकडे विशेष पुरविले.’’

पुण्यात १८२१ साली स्थापन झालेल्या संस्कृत कॉलेजचे मरे मिचेल हे या संस्कृत कॉलेजचे (नंतरच्या पुना कॉलेजचे आणि आजच्या डेक्कन कॉलेजचे ) काही काळ प्राचार्य (व्हिजिटर) आणि संस्कृत-मराठी विभागांचे प्रमुख होते.

रेव्हरंड जॉन मरे मिचेल हे १८३८ च्या नोव्हेंबर भारतात आले. मुंबईत आल्यावर त्यांनी कृष्णशास्त्री यांच्या हाताखाली मराठीचा अभ्यास केला. रेव्ह. जॉन स्टिव्हन्सन यांच्या मार्गदर्शनाखाली संस्कृतचा अभ्यास केला.

प्राचीन मराठी वाड्यमयाचा अभ्यास करून संत ज्ञानेश्वर आणि संत तुकाराम यांच्यावर त्यांनी अनेक व्याख्याने दिली. बायबलचे मराठी भाषांतर सुधारण्यात त्यानीं मोठे योगदान दिले.

स्कॉटिश मिशनरी अलेक्झांडर डफ १८३५ ला विश्रांतीसाठी मायदेशी परतले त्यावेळी एडिनबर्ग कॉलेजात शिकत असलेल्या जॉन मरे मिचेल त्यांना भेटले.

या तरुणाला मिशनकार्याची आवड आहे हे पाहून `आता लगेच माझ्याबरोबर भारतात ये' असे रेव्ह. डफ मरे मिचेल यांना म्हणाले. मात्र मरे मिचेल यांनीं एडिनबर्ग येथील आपले शिक्षण पूर्ण करण्याचा निर्णय घेतला.

त्यानंतर तीन वर्षांनी मरे मिचेल यांचा अभ्यासक्रम पूर्ण झाल्यावर स्कॉटलंडच्या मिशन अधिकाऱयांनी मरे मिचेल यांना कोलकात्याऐवजी मुंबईत मिशनकार्यासाठी पाठवण्याचा निर्णय घेतला. कोलकात्यात रेव्हरंड अलेक्झांडर डफ यांच्याबरोबर काम करण्याची आपली इच्छा पूर्ण होणार नाही हे कळून मरे मिचेल काहीसे नाराज झाले होते.

मात्र भविष्यात काय वाढून ठेवले आहे याची कधी कुणाला कल्पना असते?

स्कॉटलंडमध्ये कॉलेजात शिकत असताना आलेल्या एका अनुभवाचे जॉन मरे मिचेल यांनी `इन वेस्टर्न इंडिया: रिकलेक्शन्स ऑफ माय अर्ली मिशनरी लाईफ' या आपल्या आत्मचरित्रात पुढील शब्दांत वर्णन केले आहे :

``माझ्या या ईशज्ञानाच्या चौथ्या किंवा अखेरच्या वर्षाला मी ग्रामर स्कुलच्या एका वर्गाला शिकवले. शाळेतल्या एका शिक्षकाने अचानक काम सोडले होते आणि दुसऱ्या शिक्षकाची लगेच नेमणूक करणे नव्हते. रेक्टर डॉ. मेल्विन यांनी मला एक वर्षासाठी त्या एका वर्गात शिकवण्याची मला विनंती केली.. मला ते काम खूपच आवडले आणि त्या वर्गात मला कधीही कुणाही व्रात्य विद्यार्थ्याला बडवण्याची वेळ आली नाही याचा मला विशेष अभिमान वाटला. वर्गातल्या त्या छोट्या मुलांना हाताळणे मला सहज शक्य झाले.''

स्कॉटलंडमधील हा अनुभव मरे मिचेल यांना पुण्यात आणि शेजारच्या परिसरांत ख्रिस्ती धर्माची लोकांना शिकवण देण्याच्या कामात फायदेशीर ठरला असावा.

मरे मिचेल आणि इतर ख्रिस्ती मिशनरी प्रवचनासाठी बाहेर पडत असत तेव्हा त्यांची टिंगलटवाळी होत असे.

भारतात आल्यानंतर आपण खिस्ती धर्मप्रसार करण्यासाठी कायकाय प्रयोग केले याचे वर्णन जॉन मरे मिचेल यांनी केले आहे :

``आपल्या स्वतःच्या घराच्या आवारात इतरांना आपला धर्म शिकवताना आपण आपले स्वतःचे नियम आणि अटी लागू करू शकता. अशावेळी तुम्हाला कुणी व्यक्ती त्रास देण्याची शक्यता नसते. मात्र आपल्या घरापासून दूर, परक्या स्थळी आणि रस्त्यांवर ख्रिस्ती धर्माची शिकवण देण्यासाठी इतरांना न दुखावण्याचे खास कसब, अमर्याद सहनशीलता आणि खूप संयम असणे अत्यावश्यक असते.

यासाठी मी एक मार्ग निवडला होता. समुद्रकिनाऱ्यावर सकाळी लोक जमलेले असताना घोड्यावर बसून मी तेथे जात असे आणि त्या लोकांना प्रवचन देत असे. जोपर्यंत तो जमाव शांतपणे माझे बोलणे ऐकत असे तोपर्यंत माझे प्रवचन चालू असायचे. त्या लोकांनी गोंधळ करायला सुरु केले तर मी लगेच माझा घोडा दुसरीकडे नेऊन तेथे पुन्हा नव्याने प्रवचन सुरु करत असे.

प्रवचनाच्या दरम्यान अधेमध्ये एखाददुसरा प्रश्न आला तरी काही बिघडत नसे. मात्र हे लोकसुद्धा गडबडगोंधळ करू लागले कि मी माझा घोडा पुन्हा एकदा नव्या दिशेने नेत असे. ‘’

भारतात लोकांचा मुलींच्या शिक्षणाबाबत असलेल्या दृष्टिकोनाबाबत आणि स्कॉटिश मिशनच्या मुस्लीम मुलींसाठी चालवलेल्या स्वतंत्र शाळेबाबत जॉन मरे मिचेल लिहितात :

``मिशनरींच्या आणि स्टुडंट्स सोसायटी ऑफ बॉम्बेच्या उदाहरणामुळे स्थानिक लोकांनी याबाबत पुढारी घेतला आणि सरकारने त्यांना सर्व प्रकारचे उत्तेजन दिले. यासाठी सरकारने दक्षिणा फंडातून दरवर्षी सहाशे रुपयांची रक्कम पुरवली. मात्र या शाळांत मुलींची संख्या फक्त दिडशे होती. सरकारने आमच्या मिशनला रक्कम दिली नव्हती तरी आमच्या शाळेत १८६२ च्या मे महिन्यात मुलींची संख्या तिनशेपर्यंत वाढली होती.

सर्वांत खास बाब म्हणजे आमच्या मिशनची एक मुस्लिम मुलींसाठी एक स्वतंत्र शाळा होती आणि या शाळेचा संपूर्ण खर्च या विद्यार्थिनींनी दिलेल्या फिमधून चालवला जात होता. या शाळेत विद्यार्थिनींची संख्या सत्तर होती.

त्याकाळात केवळ मुस्लिम मुलींसाठी चालवली जाणारी पुण्यातील ही एकमेव शाळा होती, ‘’ असे जॉन मरे मिचेल यांनी म्हटले आहे.

मात्र केवळ मुस्लीम मुलींसाठी पुण्यात चालवली जाणारी ही तशी अगदी पहिलीवहिली शाळा नव्हती. रेव्हरंड जॉन स्टिव्हन्सन आणि जेम्स मिचेल यांनी १८३०ला पुण्यात स्कॉटिश मिशनचे काम सुरु केले. त्यानंतर स्कॉटिश मिशनच्या सुरुवातीच्या काळात पुण्यात रेव्हरंड वजिर बेग यांनी मुस्लीम मुलींसाठी एक शाळा सुरु केली होती.

पुना कॉलेजचे प्राचार्य असलेले मेजर थॉमस कँडी काही काळासाठी आपल्या मायदेशी जाणार होते, कँडी यांच्या गैरहजेरीत यांनी या कॉलेजचे प्राचार्यपद स्वीकारण्याची ईस्ट इंडिया कंपनी सरकारने त्यांना विनंती केली.

आपल्या आत्मचरित्रात जॉन मरे मिचेल लिहितात:

``हो-ना असे करत अखेरीस करत मी ते पद स्वीकारण्याचे ठरवले. कॉलेजच्या इंग्रजी विभागात मी आठवड्यातून दोनदा नैतिक तत्त्वज्ञान शिकवत असे. माझ्या या वर्गांत हजेरी ऐच्छिक होती. असे असले तरी प्रगतशील असलेले तीस लोक या व्याख्यानाला नियमितपणे उपस्थित राहत असत आणि ते सर्वच जण खूपच .चांगले वागत असत.

मी असे ऐकले होते कि पंधरा वर्षांपूर्वी जेव्हा या संस्कृत कॉलेजचे प्रिंसिपल म्हणून एक युरोपियन (मेजर थॉमस कँडी) व्यक्तीची नेमणूक करण्यात आली तेव्हा त्यांच्या आगमनाच्यावेळी प्रवेशद्वारात अडथळे उभारण्यात आले होते. आणि आता माझी म्हणजे एका मिशनरीची अधिकृत व्हिझिटर म्हणून नेमणूक झाली असताना या लोकांचा प्रतिसाद वेगळा असा काय असणार होता?

मात्र या संस्कृत कॉलेजातील पंडित माझ्याशी खूपच अगत्याने वागले आणि या अगत्याचा प्रतिसाद अगत्यानेच द्यायचा असेच माझे धोरण होते. ‘’ .

महात्मा जोतिबा फुले यांनी रेव्ह. जॉन मरे मिचेल यांच्या शाळेत एक महार मुलगा पाठवला होत्या, त्या अस्पृश्य मुलाची हृदयदावक कहाणी मरे मिचेल यांनी आपल्या आत्मचरित्रात सांगितली आहे.

जोतिबा आणि जॉन मरे मिचेल यांच्या संदर्भातील ``चटईचाही विटाळ’ ही घटना धनंजय कीर यांनी महात्मा फुले चरित्रात पुढील शब्दांत सांगितली आहे:

``माझे स्नेही जोतीराव गोविंदराव फुले ही एक मोठी उल्लेखनीय अशी व्यक्ती होती. महारांचे हित व्हावे म्हणून ते अत्यंत परिश्रम घेत असत. महार हे हीन जातीचे.

जोतीरावांनी एकदा त्या जातीचा मुलगा आमच्याकडे पाठविला. त्याला इंग्रजीच्या प्रारंभीच्या वर्गात घालण्याइतका त्याचा देशी अभ्यास झालेला होता.

त्याला शाळेत प्रवेश देताच ब्राह्मण मुलांचे एक शिष्टमंडळ माझ्याकडे आले. त्या मुलांचे काळेभोर डोळे चकाकत होते आणि त्यांचे हावभाव मनातील हेतू प्रदर्शित करीत होते.

ते म्हणाले, "तुमच्या शाळेत महार मुले असल्यामुळे आम्ही शाळा सोडणार आहोत.'

मी म्हणालो, "अरे, मला वाटते एकच मुलगा आहे."

"होय. एक काय आणि दहा काय, सारखेच."

"मग काय त्या मुलाला हाकलून देऊ?"

"ते आम्हाला काय सांगता? आमचे म्हणणे एवढेच की, तो राहिला तर आम्ही जाणार!"

"तुमची इच्छा नसेल तर त्याला तुम्ही शिवू नका. तुम्ही वर्गातील हुशार मुले आहात, तुमचा क्रमांक नेहमी वरच असणार, तो वेगळ्या बाकावर बसतो.'

"ते खरे, परंतु चटई जमिनीवर असते ना? तिचा विटाळ आम्हांस होतो. आता सर्वांना विटाळ झाला आहे. आता घरी जेवणापूर्वी स्नान करून हा विटाळ घालविला पाहिजे."

"मी ती चटई काढून टाकावी अशी तुमची इच्छा आहे का ?"

"आम्ही वर्गातच नसतो तर बरे झाले असते."

"ठीक तर. काही झाले तरी मी त्या मुलाला वर्गाबाहेर हाकलून देऊ शकत नाही."

मी अगदी गोंधळून गेलो. एक तर ब्राह्मण मुलांना हाकलून देण्याची माझी इच्छा नव्हती आणि माझ्या सदसदविवेकबुद्धीप्रमाणे मी त्या महार मुलालाही शाळेतून बाहेर काढू शकत नव्हतो.

मी म्हणालो, "उद्यापर्यंत थांबा. वर्गांची उद्या फेररचना करू आणि तशातही तुम्ही आता वरच्या वर्गात उत्तीर्ण होऊन जाणार."

हा ना करता ब्राह्मण मुले दुर्मुखलेल्या चेहेऱ्यांनी निघून गेली.

तो महार मुलगा शाळेत फिरून आलाच नाही.

पाण्याच्या बाहेर माशाची जशी स्थिती होते तशीच त्याची हया शाळेत झाली. इतर उच्चवर्णीय व मध्यमवर्गीय मुलगे या बाबतीत अचल राहिले. ’’

जॉन मरे मिचेल यांच्या आत्मचरित्रातली दुसरी एक घटना धनंजय कीर यांनी आपल्या जोतिबा फुले यांच्या चरित्रात सांगितली आहे. कीर यांनी लिहिले आहे :

``कनिष्ठ वर्गाच्या उद्धाराविषयी उदासीनवृत्ती दिसून येत होती, तरी त्या वर्गातील काही मुलांनी त्या काळी शिकण्याचा प्रयत्न केला. त्यांना ब्राह्मणांनी अत्यंत निर्दयपणे वागवून त्यांचा छळ केला.. रेव्हरंड आदम व्हाईट यांनी एकदा पुण्याजवळील सरकारी शाळेला भेट दिली.

त्या शाळेतील ब्राह्मण पंतोजीजवळ एक वेताची छडी होती. तिचा उपयोग ते पंतोजी अधूनमधून चांगलाच करीत.

आदम व्हाईट यांनी त्या ब्राह्मण पंतोजीला विचारले की, 'ही ढेकळं तुमच्याजवळ कशाकरिता ठेवली आहेत?"

पंतोजी उत्तरले, "स्पृश्य मुलांच्याबाबतीत मी छडी वापरतो. जर मी छडीने महार मुलास मारले तर तो अस्पृश्य असल्यामुळे काठीबरोबर विटाळ येईल आणि माझे सर्व शरीर विटाळेल. म्हणून जेव्हा महार मुलगा मूर्खपणाने वागतो तेव्हा मी एक ढेकूळ घेतो आणि त्याच्याकडे फेकतो. जर चुकलं तर दुसरं मारतो."

मरे मिचेल १८६३ साली कोलकात्याला अलेक्झांडर डफ यांच्याबरोबर मिशनकार्य करण्यासाठी गेले होते. आता खूप वर्षानंतर मरे मिचेल यांना आपली मनिषा पूर्ण करण्याची संधी मिळाली होती.

भारतातील म्हणजे मुंबई, पुणे आणि नंतर कोलकाता येथील आपल्या मिशनकार्यांची समाप्ती करुन जॉन मरे मिचेल आपल्या पत्नीसह मायदेशी स्कॉटलंडला परतले. त्यानंतरसुद्धा भारतातील अनेक व्यक्तींशी आणि जोतिबा फुले यांच्याशी त्यांनी संपर्क ठेवला होता.

आपल्या आयुष्याच्या अखेरीस जोतिबा अर्धांगवायुने बिछान्याला खिळले तेव्हाही मरे मिचेल यांनी त्यांना स्कॉटलंडहून पत्र लिहिले होते.

जोतिबा, जेम्स मिचेल आणि मरे मिचेल या तिघांचेही स्नेही असलेल्या बाबा पद्मनजी यांनी जोतिबांवर लिहिलेल्या मृत्युलेखात जोतीरावांचे जेम्स मिचेल आणि मरे मिचेल यांच्याशी असलेल्या ऋणानुबंधाविषयी पुढील शब्दांत लिहिले आहे :

``त्यास (जोतिबा फुले यांना) ख्रिस्ती धर्माविषयी पुष्कळ ज्ञान होते, ते त्यास त्यांचे जुने मित्र रे. जेम्स मिचेल व डॉ.मरे मिचेल व त्यांची पत्नी हयांपासून प्राप्त झाले होते. डॉ.मिचेलसाहेब हयांनी तर थोडया महिन्यामागे स्कॉटलंडांतून त्यांस पत्र पाठवून त्यात त्यांच्या आत्म्याच्या कल्याणाची कळकळ दर्शविली होती. ‘’

रेव्हरंड जॉन मरे मिचेल यांना ८९ वर्षे इतके दीर्घायुष्य लाभले. मायदेशी परतल्यावरही त्यांनी भारताविषयी पुस्तके लिहिणे चालू ठेवले.

एका पुस्तकाच्या अखेरीस ताजा कलम म्हणून काही शब्द..

``ताजा कलम''

या पुस्तकात वर्णन केलेल्या लोकांपैकी हारमदजी पेस्तनजी आणि डॉ नारायण शेषाद्री यांचे त्यांच्या श्रद्धापूर्वक परिश्रमानंतर निधन झाले आहे. सन १८३९ साली ज्यांचा बाप्तिस्मा झाला होता ते धनजीभाई नौरोजी ते आजही हयात असून ज्येष्ठ मिशनरींमध्ये त्यांच्या समावेश होतो, सगळीकडे त्यांना अत्यंत सन्मानाची वागणूक दिली जात असते.

बाबा पद्मनजी आज खूप वयोवृद्ध झालेले असले तरी त्यांची लेखणी आजही थकलेली नाही. मराठी बायबलच्या सुधारित आवृती आणण्यासाठी ते कार्य करत आहेत.

आमच्या शाळेचे दुसरे एक विद्यार्थी गणपतराव आर नवलकर यांनी भरपूर आणि उत्तम साहित्य निर्मिती केली आहे. त्यांनी तयार केलेले मराठीचे व्याकरण खूप विस्तृत स्वरूपाचे आणि चांगल्या दर्जाचे आहे.

माझ्यापेक्षा वयाने लहान असलेल्या व्यक्तींचे निधन होऊन मी मात्र अजूनही हयात आहे याबद्दल कधीकधी मला आश्चर्य वाटते. उदाहरणार्थ, गार्डनर, स्टोथर्ट आणि स्मॉल हे खूपच आदरणीय मिशनरी होते.

पुण्यात मी दुसऱ्यांदा राहायला आलो तेव्हा श्रीयुत गार्डनर हे खूप जवळच्या नात्याचे माझे सहकारी होते.''

एडिनबर्ग, स्कॉटलंड १८९९

^^^^

Camil Parkhe,

फादर कामिल बुल्के !

श्रीरामपूरात आमचे घर मध्यवर्ती भागांत बाजारतळापाशी आहे. शहराची विभागणी रेल्वेच्या अलीकडे आणि पलीकडे अशी होते. दर रविवारी सकाळी आमच्या घरातली सर्व मंडळी देवळाला जाण्यासाठी रेल्वे ओलांडून जर्मन दवाखान्यापाशी म्हणजे संत लूक दवाखान्याकडे जायची.

यानिमित्ताने दर वेळेस आजही बेलापूर रेल्वे स्टेशन असे नाव असलेल्या (`बेलापूर स्टेशन: श्रीरामपूरके लिए यहा उतरीये') रेल्वे प्लॅटफॉर्मवरून जाणे व्हायचे.

साठ आणि सत्तरच्या दशकातली ही घटना आहे. वाचायला शिकल्यापासून मुख्य दरवाज्यापाशी वर असलेल्या एका फलकाकडे माझे नेहेमी लक्ष जायचे.

हिंदी राष्ट्रभाषा म्हणून वापरली जावे यासाठी काही महनीय व्यक्तींची वाक्ये त्या फलकावर लिहिली होती. महात्मा गांधी, आचार्य काका कालेलकर वगैरेंची वाक्ये त्यात होती.

यापैकी आचार्य काका कालेलकर यांचा सातारा जिल्ह्यातील नीरा या गावाविषयीचा एक धडा आमच्या मराठीच्या पाठ्यपुस्तकात होता.

त्या फलकावर असलेल्या एका नावाने मात्र मला अचंबित केले होते.

ते नाव होते फादर कामिल बुल्के !

तोपर्यंत माझ्यासारखे `कामिल' हे नाव असलेली इतर कुठलीही व्यक्ती मी पाहिली नव्हती आणि ऐकली नव्हती.

कोण असतील हे फादर कामिल बुल्के असा प्रश्न मनात यायचा. गोव्यात गेल्यानंतर मात्र कामिल नावाच्या कितीतरी व्यक्ती मला भेटल्या.

नंतर फादर कामिल बुल्के हे नाव मी विसरून गेलो. हिंदी राष्ट्रभाषासंबंधी काहीही विषय निघाला कि मात्र हे नाव लगेचच स्मृतीपटलावर लगेच वर यायचे, अजूनही येत असते.

नंतर मी स्वतःच जेसुईट फादर होण्यासाठी श्रीरामपूर सोडून गोव्यात गेलो, तेथेच अनेक वर्षे स्थिरावलो. जेसुईट असलेल्या आणि तेव्हाही हयात असलेल्या या फादर कामिल बुल्केची मात्र कधीच कुठे, पुस्तकांतसुद्धा गाठभेट झाली नाही.

काही वर्षांपूर्वी `मी ख्रिस्ती मिशनरींचे योगदान' या विषयावर इंग्रजी आणि मराठी पुस्तके लिहिली, तेव्हा अनेक वर्षे ओळखीचे असूनही गायब झालेल्या या फादर कामिल बुल्के यांची अचानक भेट झाली.

पण तोपर्यंत मी स्वतः संन्याशी जेसुईट होण्याचा विचार सोडून गृहस्थाश्रम स्विकारला होता.

मुळचे बेल्जीयम असलेले फादर कामिल बुल्के हे त्यांच्या हिंदी-इंग्रजी डिक्शनरीसाठी प्रसिद्ध आहेत, संपूर्ण बायबलचा हिंदी अनुवाद त्यानीं केला.

संस्कृत आणि हिंदी या भाषांचे पंडित असलेल्या या प्राच्यविद्या तज्ज्ञाचा भारत सरकारने पद्मभूषण 'किताब देऊन मानसन्मान केला आहे. राष्ट्रपती वराहगिरी वेंकट गिरी यांनी हा किताब फादर बुल्के यांना प्रदान केला.

त्याशिवाय भारत पारतंत्र्यात असताना हिंदी भाषेतून हिंदीतून डॉक्टरेट करणारे ते पहिलेच संशोधक.

आणि अलाहाबाद विद्यापीठातून डॉक्टरेट करण्यासाठी फादर कामिल बुल्के यांनीं प्रबंधासाठी विषय निवडला होता " राम कथा : उत्पत्ती और विकास'

ख्रिस्ती धर्मगुरू असलेले फादर कामिल बुल्के हे आजही राम कथा, तुलसी रामायण म्हणून प्रसिद्ध असलेल्या राम चरीत मानस या विषयांवरचे तज्ज्ञ समजले जातात.

माझ्या `ख्रिस्ती मिशनरींचे योगदान' या इंग्रजी आणि मराठी पुस्तकांत फादर बुल्के यांच्यावर एक प्रकरण आहे.

रामायणावर संशोधन करणाऱ्या एका ख्रिश्चन धर्मगुरूंचा हा थोडक्यात परिचय

कहाणी रामायणावर संशोधन करणाऱ्या एका ख्रिश्चन धर्मगुरूंची

Story by  आवाज़ मराठी | Published by  Pooja Nayak • 12 h ago

फादर कामिल बुल्के

 

कामिल पारखे 

 

`रामायण' आणि महाभारत ही महाकाव्ये भारतीय संस्कृतीचा एक महान ठेवा. या दोन महाकाव्यांवर विविध दृष्टिकोनांतून आणि पैलूंनी सतत लिहिले गेले आहे. वाल्मिकीकृत रामायण जसे लोकप्रिय आहे तसेच उत्तर भारतात संत तुलसीदास यांनी रचलेले `रामचरितमानस' खूप लोकप्रिय आहे. या काव्याला `तुलसी रामायण' या नावानेही ओळखले जाते. युरोपातून आलेल्या आणि भारतालाच आपली कर्मभूमी बनवणाऱ्या एका ख्रिस्ती धर्मगुरूला या `रामचरितमानस'ने भुरळ घातली अन मग त्यानी अनेक वर्षे या हिंदी काव्यावर मूलभूत स्वरूपाचे मौलिक संशोधन केले. या जेसुईट धर्मगुरूंचे नाव आहे फादर कामिल बुल्के. 

फादर कामिल बुल्के यांचा जन्म १ सप्टेंबर १९०९ रोजी बेल्जियममध्ये झाला. कॅथोलिक धर्मगुरू होण्यासाठी येशूसंघात दाखल होण्यापूर्वी त्यांनी इंजिनिअरिंगचे शिक्षण पूर्ण केले. १९३५ मध्ये ते भारतात आले आणि १९४१ मध्ये धर्मगुरू म्हणून त्यांना गुरुदीक्षा देण्यात आली. कलकत्ता विद्यापीठात त्यांनी संस्कृत विषयात पदवी संपादन केली, त्यानंतर अलाहाबाद विद्यापीठात त्यांनी हिंदी विषयात डॉक्टरेट मिळवली. त्यांच्या प्रबंधाचा विषय होता, ‘रामकथा : उत्पत्ती और विकास’.  

विशेष बाब म्हणजे जन्माने युरोपियन असलेल्या फादर बुल्के यांचा हा प्रबंध अलाहाबाद विद्यापीठातील हिंदी साहित्यावरील पहिलाच हिंदी प्रबंध होता. तोपर्यंत भारतातील सर्व विद्यापीठांमध्ये प्रबंध हे केवळ इंग्रजीतूनच लिहिले जात असत. रामकथेवर हिंदीतूनच प्रबंध लिहिण्यावर फादर कामिल बुल्के ठाम होते. अखेरीस विद्यापीठाने प्रचलित नियम बदलून हिंदी भाषेतून संशोधनात्मक प्रबंध लिहिण्यास त्यांना परवानगी दिली.  ही घटना आहे १९४५ ची. 

जन्माने बेल्जियम आणि ख्रिस्ती धर्मगुरु असलेल्या फादर कामिल बुल्के यांना १९४९ मध्ये हिंदी भाषेतील पहिली डॉक्टरेट पदवी मिळवण्याचा मान मिळाला. फादर बुल्के यांचा हा प्रबंध स्वातंत्र्यप्राप्तीच्या सुमारास सादर केला गेल्याने त्यांचे नाव प्रकाशझोतात आले. 

आपण हिंदी भाषा आणि तुलसीदासांच्या `रामचरितमानस'कडे कसे आकर्षित झाले याचे स्पष्टीकरण फादर कामिल बुल्के यांनी दिले आहे. त्यांची गुरुदीक्षा होण्याआधी पाच वर्षे ते झारखंड येथे जेसुईट संस्थेच्या एका शाळेत शिक्षक होते. त्यावेळी स्थानिक लोकांना इंग्रजी भाषेत संभाषण करणे अभिमानास्पद वाटे. स्थानिक संस्कृतीचे त्यांना फारसे ज्ञान किंवा अभिमान नव्हता असे त्यांना जाणवले.  त्याचवेळी कामिल बुल्के यांनी भारतीय भाषांमध्ये प्राविण्य मिळवण्याचा निर्धार केला.   

राम कथेवर संशोधन पूर्ण केल्यानंतर फादर कामिल बुल्के पुन्हा आपल्या कर्मभूमीकडे म्हणजे झारखंडला परतले. जेसुईट संस्थेच्या तेथे असलेल्या सेंट झेव्हियर कॉलेजमध्ये फादर बुल्के यांनी संस्कृत आणि हिंदी विभागाची स्थापना केली.   

ख्रिस्ती धर्मगुरु म्हटले की आपल्या नजरेसमोर ख्रिस्ती धर्माचा प्रचार करणारे लोक अशी प्रतिमा उभी राहते. मात्र सर्वच ख्रिस्ती धर्मगुरु  धर्मप्रसाराचे कार्य करत नाहीत. बहुतांश ख्रिस्ती धर्मगुरु शिक्षण, व्यावसायिक प्रशिक्षण, समाजसेवा वगैरे अनेक मिशनकार्यांत गुंतलेले असतात. 

 

कॅथोलिक चर्च ही जगातील एक सर्वांत मोठी संस्था आहे. चर्चच्या विविध कार्यांना वाहून घेणाऱ्या धर्मगुरुंच्या आणि धर्मभगिनींच्या संस्था-संघटनाही आहेत. उदाहरणार्थ, जेसुईट्स, डॉन बॉस्को आणि मदर तेरेसा सिस्टर्स. यापैकी `जेसुईटस' म्हणजे सोसायटी ऑफ जिझस या धर्मगुरूंच्या  संघटनेचे सदस्य. जेसुईट धर्मगुरुंनी शिक्षण, समाजकार्य, साहित्य वगैरे क्षेत्रांत महत्त्वाचे योगदान दिले आहे.

  

जेसुइट संस्थेचे मुंबईतील सेंट झेव्हियर कॉलेज तसेच जमशेदपूर येथील झेव्हियर स्कूल ऑफ मॅनेजमेंट ही भारतातील अग्रगण्य मॅनेजमेंट शैक्षणिक संस्था आहे. पुण्यात लोयोला आणि सेंट व्हिन्सेंट या शाळा आहेत. लोकमान्य बाळ गंगाधर टिळक आणि गोपाळ गणेश आगरकर यांनी आधुनिक शिक्षणसंस्था स्थापन केल्या, त्या जेसुईट मिशनरींच्या मिशनरी कार्याने प्रभावित होऊनच. लोकमान्य टिळक आणि आगरकर यांना ‘इंडियन जेसुइट्स’ असे संबोधन देण्यात आले आहे ते यामुळेच. फादर कामिल बुल्के याच परंपरेचे पाईक होते.   

 

श्रीरामपूरला दहावीची परीक्षा दिल्यानंतर मी स्वतःही  गोव्याला जेसुईट धर्मगुरू होण्यासाठी गेलो होतो. त्या प्रशिक्षणाच्या पाच वर्षांच्या काळात येशूसंघीयांची काम करण्याची तळमळ, धडपड आणि अपार कष्ट घेण्याची, त्रास सहन करण्याची तयारी मी जवळून अनुभवली आहे. आताचे पोप फ्रान्सिस हे पोपपदावर पोहोचलेले जेसुईट संस्थेचे पहिलेच धर्मगुरु आहेत. 

बेल्जियममधून भारतात आल्यापासूनच फादर कामिल बुल्के या देशाच्या प्रेमात पडले. फादर बुल्के यांनी धर्मगुरुपदाचे कार्य पार पाडण्यासाठी सर्वप्रथम स्थानिक लोकांशी आणि संस्कृतीशी एकरूप होण्यावर अधिक भर दिला. त्यासाठी त्यांनी १९५० मध्ये भारतीय नागरिकत्व स्वीकारले.

अलाहाबाद विद्यापीठाने फादर कामिल बुल्के यांचा ‘रामकथा : उत्पत्ती और विकास’ हा प्रबंध १९५० मध्ये प्रसिद्ध केला आणि त्या प्रबंधाची विस्तारित म्हणजे ८१८ पानांचे ‘रामकथा’ हे पुस्तक प्रकाशित झाले. रामकथेवर डॉक्टरेट मिळवल्यानंतरसुद्धा अनेक वर्षे  या विषयावर फादर बुल्के यांचे संशोधन सुरूच होते. आणि पुस्तकाच्या सुधारित आवृत्या प्रसिद्ध होत होत्या. या तीन आवृत्तींच्या प्रकाशनांवरुन जवळजवळ पंचवीस वर्षे फादर बुल्के हे रामकथेच्या कसे प्रेमात पडले होते हे दिसून येते.

फादर बुल्के यांची साहित्यक्षेत्रातील कार्याची दखल घेऊन १९५० मध्ये बिहार राज्याच्या राज्यपालांनी बिहार साहित्य अकादमीचे संस्थापक सदस्य म्हणून त्यांची नेमणूक केली. त्यानंतरच्या काळात राष्ट्रीय पातळीवरील अनेक महत्त्वाच्या समित्यांचे सदस्य म्हणून केंद्र सरकारतर्फे त्यांची निवृत्ती करण्यात आली. राज्य आणि राष्ट्रीय पातळीवरील अनेक साहित्य संस्थांचे सदस्य म्हणून त्यांनी कार्य केले. राष्ट्रीय पातळीवर हिंदी भाषेचा राष्ट्रभाषा म्हणून मोठ्या प्रमाणात वापर व्हावा म्हणून त्यांनी प्रयत्न केले.

रामकथेच्या संशोधनानंतर फादर बुल्के यांनी इंग्रजी-हिंदी शब्दकोशाची निर्मिती आणि संपूर्ण बायबलचे हिंदीत रूपांतर करण्याच्या कार्यात स्वत:ला वाहून घेतले. त्यांचा ‘इंग्रजी-हिंदी कोश’ १९६८ मध्ये प्रसिद्ध झाला. त्यानंतर या शब्दकोशाच्या अनेक आवृत्त्या निघाल्या. १९७७ मध्ये संपूर्ण नव्या कराराचा म्हणजे बायबलच्या दुसऱ्या खंडाचा त्यांनी केलेला अनुवाद प्रसिद्ध झाला. संपूर्ण बायबलचा हिंदी अनुवाद १९८६ मध्ये प्रसिद्ध झाला. 

फादर बुल्के हिंदी भाषिक प्रदेशातील बिगर ख्रिस्ती समाजात ‘बाबा बुल्के’म्हणून ओळखले जात. हिंदी आणि संस्कृतव्यतिरिेक्त फादर बुल्के यांना हिब्रू, ग्रीक, लॅटिन भाषा अवगत होत्या. डच, फ्रेंच आणि जर्मन भाषांतसुद्धा ते उत्तमरीत्या संभाषण करत असत.

कॅथोलिक चर्चमध्ये आंतरधर्मीय सामंजस्याचे आणि सुसंवादाचे वारे १९६२मध्ये भरलेल्या दुसऱ्या व्हॅटिकन परिषदेनंतर सुरू झाले, पण या परिषदेपूर्वीच फादर बुल्के यांनी या दिशेने वाटचाल सुरू केली होती. त्यामुळेच त्यांना अनेकदा विरोध आणि टीकेस तोंड द्यावे लागले. आज मात्र फादर बुल्के यांनी केलेल्या कार्यास सगळीकडे मान्यता मिळाली आहे. 

भारतीय संस्कृतीशी एकरूप होऊन महान कार्य केल्याबद्दल मदर तेरेसा यांना ‘भारतरत्न हा सर्वोच्च नागरी सन्मान देऊन सरकारने त्यांचा गौरव केला. त्याचप्रमाणे रामकथेवर मूलभूत स्वरूपाचे संशोधन करणाऱ्या, इंग्रजी-हिंदी शब्दकोशाची निर्मिती करणाऱ्या फादर कामिल बुल्के या जन्माने बेल्जियम असणाऱ्या ख्रिस्ती धर्मगुरूचाही १९७४ मध्ये ‘पद्मभूषण' हा सन्मान देऊन गौरव करण्यात आला. 

प्राच्यविद्यापंडित, संपूर्ण बायबलचे हिंदीत रूपांतर करणारे अनुवादक, हिंदी व संस्कृत भाषेचे पंडित म्हणून फादर बुल्के यांचा खास उल्लेख केला जातो. फादर बुल्के यांचा इंग्रजी-हिंदी शब्दकोश आजही नावाजला जातो. फादर बुल्के १९५० ते १९७७ या काळात यांची येथील सेंट झेव्हियर कॉलेजमध्ये हिंदी आणि संस्कृत विषयांचे विभागप्रमुख होते. यावरून त्यांनी या विषयांमध्ये किती प्राविण्य मिळवले होते, याची कल्पना येते.

त्यांच्या निधनानंतर रेडिओवर आणि दूरदर्शनवर या प्राच्यविद्यापंडिताच्या कार्यावर आधारित खास कार्यक्रम प्रसारित करण्यात आला होता . त्यात एका हिंदी समीक्षकाने म्हटले होते की ‘जोपर्यंत जगात रामकथा सांगितली जाते, तोपर्यंत बाबा बुल्के हे नाव विसरले नाव विसरले जाणार नाही.’ 

फादर कामिल बुल्के यांच्या निधनानंतर पस्तीस वर्षांनी दिल्लीतील त्यांचे अवशेष त्यांच्या कर्मभूमीला म्हणजे रांची येथे नेण्यात आले आणि अनेक लोकांच्या उपस्थितीत तेथे समारंभपूर्वक पुरण्यात आले. रांची येथील सेंट झेव्हियर कॉलेजात त्यांचा एक अर्धपुतळा उभारण्यात आला असून तेथील रस्त्याला त्यांचे नावही देण्यात आले. 

- कामिल पारखे  

(लेखक पत्रकार असून ख्रिस्ती समाज आणि संस्कृती यांवरील त्यांची पुस्तके प्रसिद्ध आहेत.)

Camil Parkhe 

हा संस्कृत श्र्लोक पुण्यातील शनिवार पेठेतील येशूसंघीय (जेसुईट) धर्मगुरुंच्या स्नेहसदन संस्थेच्या ग्रंथालयाच्या दरवाजावर लावलेला आहे.

कल्पना अर्थात स्नेहसदन संस्थापक दिवंगत जर्मन फादर मॅथ्यू लेदर्ले यांची !

तैलाद्रक्षेत् जलाद्रक्षेत् रक्षेत् शिथिलबंधनात् ।

मूर्खहस्ते न दातव्यमेवं वदति पुस्तकम् ॥

अर्थ : पुस्तक म्हणते की तेलापासून माझे रक्षण करा, पाण्यापासून माझे रक्षण करा, माझे बंध शिथिल होणार नाहीत असे बघा, आणि मूर्ख लोकांच्या हातात मला देऊ नका.

आता मी तसा खूप वाचणारा प्राणी राहिलो नाही. पण श्रीरामपूरात जीवन शिक्षण मंदिरात पाचवीत असल्यापासून तो थेट गोव्यात मिरामारला धेम्पे कॉलेजात बीए, एमए करेपर्यंत मी खूपखूप, भन्नाट सतत वाचत असायचो.

श्रीरामपूरमध्ये मेनरोडला लागून असलेल्या सोनारआळीत आमच्या पारखे टेलर्स या दुकानाच्या अगदी समोर तेव्हाही पडक्या असलेल्या विटांच्या इमारतीत नगरपालिकेचे लोकमान्य टिळक वाचनालय होते. त्या वाचनालयाने मला अक्षरशः घडवले. ते वाचनालय तिथे नसते तर मी आज कोण असतो, कुठे असतो याची कल्पना करता येत नाही.

तिथे बालवाचनालयात मराठीत आणलेली इसापनीती, संस्कृत आणि ग्रीक साहित्य, आनंद, कुमार, चांदोबा, माणूस, मनोहर अशी नियतकालिके अगदी अधाश्यासारखे मी वाचत सुटलो होतो. नंतर मोठ्यांच्या विभागात वि स खांडेकर, गो नि दांडेकर, पुल देशपांडे, ठणठणपाळ असे कितीतरी लेखक वाचले.

गोव्यात जेसुईट व्हायला आलो तेव्हा मग इंग्रजीकडे वळलो. इंग्रजी पत्रकारितेत शिरलो अन् मग मी खऱ्या अर्थाने द्विभाषिक बनलो.

वाचनसंस्कृतीवर मी इथेच एक भलामोठा लेख लिहिला होता, आता तो `संस्कृतीची विविध रुपे' या पुस्तकातपण आहे.

पुण्यातल्या जेसुईट संस्थेच्या `स्नेहसदन'मधल्या वाचनालयात मी कितीतरी दिवस आणि वर्षे आनंदात घालवली.

त्यावेळी म्हणजे नव्वदच्या दशकात `इंडियन एक्स्प्रेस'मध्ये असताना माझी पाचसहा मराठी आणि इंग्रजी पुस्तके या `स्नेहसदन- च्या वाचनालयातच आकाराला आली.

आजच्या २३ एप्रिल पुस्तकदिनस्य शुभकामनाः।

Camil Parkhe, April 23, 2023

Padma Bhushan Fr Camil Bulcke

The President of India in 1974 conferred the Padma Bhushan title on Fr. Camil Bulcke, a Jesuit priest of Belgium origin, in recognition of his services for enriching Hindi language and his research work as an indologist. Fr. Bulcke was a multi-faceted personality. His Angreji-Hindi Kosh (English-Hindi Dictionary), was first published in 1968 and reprinted several times thereafter. He is also credited with translation of the Bible into Hindi. His magnum opus, of course, is his research work on the story of Rama in Indian literature, both in Sanskrit and vernacular languages.
Fr. Camil (also spelt as Camille) Bulcke was born in Flanders in Belgium in 1909. It is said that the name of his village, Ramaskapelle, predestined him to become an expert of Ramayan and Rama story. He was an engineering graduate when he decided to join the Society of Jesus in 1930. He sailed in 1935 to India, a land that was to become his home for the rest of his life. He was ordained priest in 1941. He graduated in Sanskrit from Calcutta University, obtained his MA in Hindi and D Phil from Allahabad University.
Fr. Bulcke was the head of Hindi and Sanskrit department at St Xavier's College in Ranchi from 1950 to 1977.
Bulcke obtained doctorate in Hindi of the Allahabad University. The subject of his thesis was 'Ramakatha : Utpatti Aur Vikas'. (The story of Lord Rama: Origin and development). Allahabad University published the dissertation for the D. Phil. degree in 1950. It is noteworthy that Fr. Bulcke's dissertation was the first doctoral dissertation in Hindi. Until then, such dissertations were written only in English.
Since the thesis in Hindi was published soon after the Independence, the author of the thesis also came into the limelight. Allahabad University published the second edition of the research work in 1962 and the third edition in 1971. A Malayalam translation of the book was published by the Kerala Sahitya Academy in 1978.
Ever since Fr. Bulcke arrived in India, he fell in love with the country, especially the north Indian Hindi belt. He had accepted Indian citizenship in 1950.
Taking note of Fr. Camil Bulcke's work in the field of literature, the government of Bihar appointed him as a founder member of 'Bihar Sahitya Academy'. There after he was appointed as a member of many committees at the national level by the Central Government. He functioned as a member of many literary institutes at State and national levels. He tried a great deal for recognition of Hindi as the national language.
Apart from Hindi, Fr. Bulcke also knew well Hebrew, Greek, Latin, and Sanskrit and spoke Dutch, French, German and English fluently.
After completing research on Ramakatha, Fr. Camil Bulcke dedicated himself to translation of Bible in Hindi and also for creating English-Hindi dictionary. The dictionary was published in 1968 and there after many editions of the same was taken out. The translation of the entire second part of Bible, New Testament was published in 1977. The Hindi translation of Bible was published in 1986. But Fr Camil Bulcke did not live long enough to see the publication as he had passed away in 1982. Special programmes based on the work done by the scholar of oriental research were telecast on television and broadcast on radio.
Fr. Camil Bulcke has been called as an encyclopaedia of Rama story. It was said that 'in the field of Hindi research on Ram Charit Manas, an epic by a medieval saint Tulsi Das, Bulcke's work is supreme. His is the last word on the subject'. He was referred to as one of the greatest authorities on Lord Rama. Therefore, he was frequently invited to speak on Rama and Ramayana. In Hindi region of north India, he was fondly referred to as Baba Bulcke.  
Fr. Bulcke's English-Hindi dictionary is a well-known standard work. It has been described as 'a  scholarly, up-to-date and scientifically made dictionary catering to the needs of Hindi speakers in using English'.   
John Feys in his article 'Fr. Bulcke the Indologist' has said that 'only one in a thousand Jesuits perhaps can make his mark in Indology as did Fr. Camil Bulcke'.
Lauding Fr. Bulcke's research, a noted Hindi scholar has said, `As long as there will be rivers and mountains on this earth, the story of   Ram will be spread. As long as the story of Ram is told, Baba Bulcke will not be forgotten."  




References:
1. ‘Dr. Camille Bulcke: the Jesuit who loved Ram', 'Saints and sages in India', by Fr. R S Lesser, Gujarat Sahitya Prakash, P B No 70, Anand, Gujarat, 388 001   
2. 'Jesuits in India : In Historical Perspective,' Edited by Teotonio R. De Souza and Charles J. Borges, Instituto Cultural de Macau and Xavier Centre of Historical Research, Goa (1992)
3. Fr. Camille Bulcke: The Indologist' by J Feys, 'Jesuits presence in Indian History' - Edited by Anand Amaladoss (S.J), Commemorative volume on the occasion of the 150th anniversary of the new Madurai Mission 1838 - 1988, Published by X Dias de Rio   ( S.J.), Gujarat Sahitya Prakash, P.B. No. 70, Anand - 388 001

Jesuit Robert De Nobili -Missionary

Book on Contribution of Christian Missionaries in India

‘Contribution of Christian Missionaries in India’
Written by Camil Parkhe
Published by Gujarat Sahitya Prakash,
Post Box No 70, Anand, 388 001
Gujarat, India

Email: booksgsp@gmail.com

First Published in 2007

ISBN 978 81 8937 36 2





Chapter 4.  Robert De Nobili – Father of incultaration in India


Christianity came to India within a few years of after Jesus Christ preached his gospel of love and peace in Israel. That was about 2000 years ago. St Thomas, one of the 12 apostles of the Christ, is credited with bringing Christianity to Kerala. A section of the Christian community in Kerala believes that they inherited their religion from St Thomas himself. Hence, Christianity in India has a tradition stretching 2000 years.

The European Christians missionaries who arrived on the Indian coast in the medieval period started propagating Christianity afresh. The Portuguese who gained political control over Goa started imposing their own culture on the Christians here. They treated the local customs and traditions with contempt. At that time a European missionary exhibited great courage to oppose this trend.  He invited the rage of his colleagues and religious superiors when he defended the local culture, life style and also adapted the local languages. He propounded that Christianity could be practised even after mingling completely with the culture of the country. This Christian priest convinced others that adapting the local culture without comprising the tenets of Christianity was indeed possible. The name of this great visionary missionary was Fr Robert De Nobili.

Fr Robert De Nobili originally hailed from Italy. He was born in a noble family of Rome in 1577. He arrived in Goa in 1605 as a member of the Society of Jesus, an association of the Catholic priests founded by St Ignatius of Loyola. The members of this religious body are known as the Jesuits. Young Robert had chosen India as the land for his missionary work. He completed his theology training at St. Paul's College in Goa and reached Madurai in Tamil Nadu in 1606. He was to spend a major part of his life in this historic city. 

After settling in Madurai, De Nobili started studying Tamil, the local language. He also started learning more about the local customs, traditions and beliefs. Soon, this priest realised that the local people used to refer all Europeans as firangis. Since Fr Nobili was a European, he too was referred to as a ‘firangi’. After spending some days in Madurai, he further realised that the word ‘firangi’ was not used with respect for a person, it had derogatory connotation. He also found out the reasons behind this. For the local orthodox populace, the lifestyle and dietary habits of all the Europeans was most shocking. The locals knew that all the Europeans were non-vegetarians and did not adhere to the basic rules of casteism and untouchability. It was not surprising that the locals started harbouring a feeling hatred for the Europeans who consumed flesh and had no qualms about maintaining normal relations even with the untouchables!

The untouchables were the members of the lowest social castes and consumed flesh and lived in ghettos far away from the colonies of the higher castes. The high caste and orthodox people, therefore, could not even think of having normal relationship with these Europeans, all of whom were referred to as firangis. Even those persons who maintained contacts with these firangis faced the risk of excommunication from their respective communities.

De Nobili had traveled thousands of miles from Rome in Europe to preach the gospel in India and to his horror, now he realised that in the eyes of the local people, he was a firangi.  It would be impossible for him to have any kind of contact or dialogue with anyone from the high caste community as long as they thought of him, as a firangi, and therefore kept him at a bay. Before De Nobili, other European priests too had reached Madurai and nearby places but their propagation of Christianity had remained confined only to the untouchable communities. Now Fr Robert De Nobili understood the reason for the same. He realised that to get blended with the local community, one had to mingle with the local culture.


Instead of bringing about changes in the customs and traditions of the locals, Robert De Nobili preferred changing his own lifestyle. The first thing he did was to give up consumption of flesh. As per the prevalent tradition among the Christian priests, Robert De Nobili used to wear a black cassock. He started using saffron coloured clothes and wooden sandals like Hindu hermits. He tonsured his head and started applying sandalwood paste on his forehead. He started moving about with a wooden staff in his right hand and a small kamandalu (water bowl) in his left hand. In the Indian society, only hermits used to wear such a costume.  It was for the first time in the 1,500 year-old history of Christianity that a missionary had accepted such type of costume. It was a revolutionary change in the history of the Church.

To bring about this change and make it acceptable to his religious colleagues and superiors, De Nobili had to face a long drawn battle with his fellow Jesuits and the hierarchy in the Catholic Church. De Nobili using the Hindu hermit’s costume and life style was just not acceptable to some of his colleagues and religious superiors. Some of them even argued that De Nobili's behaviour was against the basic tenets of Christianity.

But Fr. De Nobili justified his stand by citing a few references of arguments that had taken place during the early years of Christianity. Christianity has originated from the Jewish religion. Jesus Christ himself was a Jew and all his 12 apostles also were Jews. Thereafter, some non-Jews too started following Christianity and this led to a long debate on whether the gentiles, the non-Jews, should adopt Jewish traditions to embrace Christianity.

Circumcision is an important custom in Jew community. Some of the Christians insisted that every person aspiring to follow Christ, to be a Christian, must follow this Jewish custom.  But St. Paul said that acceptance of all Jewish social and religious customs need not be made mandatory to be a Christian. It was not at all necessary for people to give up their social, cultural moorings in order to be Christians.

We come across many such examples in the 2000-year-old history of Christianity. Having this background of theological and philosophical arguments to defend his stance, Fr. De Nobili maintained that following local traditions of India was not against Christianity.

Soon De Nobili became well versed in Tamil and Sanskrit. He ceased to be a firangi in the eyes of the locals when he adorned the costume of a hermit and gave up non-vegetarian food.  This foreign seer was slowly accepted by the locals as their ‘aiyar’ or ‘guru ’. The doors of this country had remained firmly closed for several years to the European missionaries who had come before De Nobili. One of the main reasons behind this was these Europeans' pride in their own culture and contempt for the local culture. De Nobili understood this very well. Therefore, he preferred to blend with the local traditions before preaching Christianity among the local populace. Due to his laborious work, for the first time in the medieval period the gates of India were opened for Christianity.

While learning the local languages, De Nobili also started studying the Vedas, the holy scriptures of the local people, in order to understand the basic tenets of Hinduism. Although, the Vedas were composed thousands of years ago, no westerner before him had ever studied them!  De Nobili was thus the first person from the western world to study Indian classics after learning Sanskrit.

De Nobili did not stop at changing his attire and life style alone. He was of the opinion that the locals who embraced Christianity need not give up their social and cultural traditions even after conversion. The Portuguese, who were ruling Goa on the west coast, had tried to force western culture on the local neo-Christians. De Nobili strongly opposed the imposition of western culture on the neo-Christians in southern India. He conveyed his opinion even to the Holy See in Rome. Some years later, even the Catholic Church allowed the neo-Christians in Madurai and neighbouring areas to apply sandalwood paste on their forehead and wearing a sacred thread across the neck as per old customs.

Fr. Robert De Nobili preached Christianity mainly among the Brahmins and other high caste people. In those days, any local persons embracing Christianity were immediately identified as firangi and excommunicated by society. The Brahmins enjoyed leadership status in religious, social and other matters and none dare go against them. So Robert De Nobili concluded that conversion of these high caste persons to Christianity would help percolate Christianity in all other castes.

Jesus Christ preached his gospel to the rich and the poor, the ostracised and the influential alike. And so his followers are also expected to preach the Good News to all, irrespective of their caste, religion, race or social ranks. However, some scholars have accused De Nobili of favouring the high caste Brahmins in his religious mission. Why was he inclined towards them more than the poor and untouchable classes?

In those days, the way to untouchables and low caste people was through high caste Brahmins only. De Nobili felt that the low caste and untouchable people too would embrace Christianity if the Brahmins took the lead in this regard as the high caste Brahmins were leaders in almost all fields. The low caste and the ostracised sections of the society would not dare unless and until the high caste people embraced this religion.

Acceptance of this firangi religion clearly meant inviting the wrath of the influential and getting excommunicated from the society. Robert De Nobili successfully launched an incultaration movement within the Church, assimilating Indian culture in Christian living and thus wiped out the stamp of firangi given to Christianity. Christianity became a part of the culture in south India and the local culture was reflected in Christian prayers and the life style of Christians there.
Fr Robert De Nobili is credited with introduction of the inculturation process among the Indian Christians in the seventeenth century. He was centuries ahead of the time in this regard as the Church officially encouraged this process only after the Vatican Council II, which took place in the twentieth century. Unfortunately, this principle of inculturation was ignored by the other Christian priests who succeeded De Nobili.

Fr. De Nobili felt that the spiritual leaders of the Indian Christian community should come from within their own community and the candidates for priesthood should be specially trained as per the Indian spiritual traditions. With this goal in mind, he tried in 1610 A. D. to establish a Sanskrit medium seminary to teach Christian Philosophy. The seminary was to conduct a five-year course in theology. Robert De Nobili had even prepared an appropriate Sanskrit terminology for the seminary. But due to some problems, the seminary was not established. Had De Nobili succeeded in this endeavour, the first Christian seminary in the world having Sanskrit medium would have come into existence.

St. Francis Xavier and other missionaries arrived in India before De Nobili. It must have been difficult for them to preach Christianity among the high caste, wealthy Brahmins who cherished pride in their religion. Nonetheless, De Nobili concentrated on preaching Christianity among the Brahmins. He changed his attire, became pure vegetarian to earn the respect of the local populace as he wanted to remove the stigma associated with being a firangi. Not only that, he also discontinued having meals with his own firangi religious colleague priests.  Once, when he went on a visit to meet his religious superiors in Madurai, he took his own Brahmin cook along so that he could avoid having non-vegetarian food or any other food cooked by the firangis.

In his attempt to open the doors of Christianity to the high caste Brahmins, De Nobili is often accused of meting out injustice to the untouchable community. It is indeed a fact that this missionary who preached Christianity that cared for the neglected, offered the untouchables the back seats in his church. However, considering the social conditions prevalent at that time, even allowing the untouchables to enter the church was a great reform initiated by De Nobili. One should remember that in Maharashtra and in many other parts of the country, the untouchables had to launch long struggles to gain entry into temples. This was as late as the twentieth century. Besides, many Catholic and Protestant churches in southern India with domination of high caste people did not permit entry to untouchable Christians until the last few decades. Under these circumstances, De Nobili should not be condemned for treating his high caste and untouchable Christian followers differently.

De Nobili also insisted that, in India, Sanskrit should be used in Christian liturgy and prayers. As Hindus conducted their religious ceremonies only in Sanskrit, the Christians all over the world for several centuries conducted their prayers and liturgy only in Latin. It was a taboo to use the language of the common people to converse with God! De Nobili tried very hard to introduce the use of Sanskrit in Christian prayers. I remember prayers and liturgy being conducted even in rural parts of Maharashtra only in Latin as late as three decades ago. It was in late 1960s that Catholic churches all over the world started conducting prayers, masses and other religious ceremonies in local languages consequent to the second Vatican Council.

It is said this Vatican Council II, convened by Pope John XVIII and later officiated by his successor Pope Paul VI, introduced liberalism in the Catholic Church. This council attended by bishops and Church theologians from all over the world introduced the mass liturgy and prayers in local languages all over the world. De Nobili should be credited with making the pioneering efforts for encouraging the use of a local language, Sanskrit, in Indian church as early as the 17th century. He was indeed a visionary missionary. Unfortunately, his successor missionaries did not pursue his mission of inculturation within the Indian Church. The face of the Indian Church would have been different had the priests who came after De Nobili continued with his religious liberalism and incultaration process.

Fr. De Nobili faced several difficulties while carrying out his missionary work. Some of his own religious colleagues accused him of restricting his apostolic mission to high class Brahmins and introducing racism and casteism in Christianity. Some of the Catholic priests also argued that allowing the local Christians to use a sacred thread around neck, sandalwood paste on forehead and a tuft of hair on head was against the principles of Christianity. Many a time, his religious superiors had to even conduct probes to find out whether De Nobili was conducting himself against the tenets of Christianity.

As a result of a long tirade launched by some orthodox priests against De Nobili, between 1612 A D and 1623 A D, the Holy See banned De Nobili from propagating Christianity among the Brahmins. Thereafter for many years, a debate  went on whether the converted Brahmin Christians should be allowed to continue their practice of keeping the sacred thread around their necks, sandalwood paste on their foreheads and tuft of hair. At the end of 1623 A. D., Pope Gregory XV issued a verdict that the acts and beliefs of Fr Robert De Nobili were not against the Christian faith. Thus almost after a decade, Fr Nobili’s views were endorsed by the Church and his priestly right to baptise people was restored once again.

De Nobili had come to India with the sole mission of preaching Christianity among the local populace. However his noble efforts to offer an Indian base to the practice of Christianity in this country were not immediately appreciated by his colleagues and superiors. Instead, he was misunderstood and doubts were also raised about his intentions. One cannot imagine the emotional turmoil De Nobili faced when he was banned from preaching Christianity and baptising people for over a decade. One of the three vows taken by him as a Jesuit was to be obedient to his religious superiors and he observed this vow totally.

It is remarkable that even after being banned from carrying out the apostolic work among the Brahmins, De Nobili continued his other activities as a missionary for 13 long years. But he sought justice from the Church hierarchy against the injustice meted out to him. Luckily for him, the Pope later issued another decree, which ruled that De Nobili’s missionary conduct, his views or the process of inculturation launched by him were not against the Christian faith. De Nobili was at last absolved of the crimes he had never committed.

Although the Church had now lifted the ban and allowed him to continue his apostolic work among the Brahmins, De Nobili thereafter shifted his focus to the lower strata of the society. He had adapted the lifestyle of the Brahmins to win over them. But it would be unfair to say that De Nobili had also believed in or practiced casteism and chaturvarna system.  

In 1640, Fr. Robert De Nobili got unexpected support from a 27-year-old priest, Balthazar De Costa, who had come from Portugal. This disciple of De Nobili wore saffron robes and earrings like his guru and preached Christianity among the local masses. De Nobili was content that his style of missionary work now had the sanction of the Holy See. He no longer needed to fight back the opposition of his own colleagues or superiors.  He must have experienced great satisfaction to see that the new missionary paths carved out by him were now well acceptable. 

The credit for composing prose in Tamil language for the first time goes to Fr. Robert De Nobili.  De Nobili wrote a lot in three Indian languages, Tamil, Telugu and Sanskrit as well as three European languages, Italian, Portuguese and Latin. In 1656, one priest mentioned in his letter that the Indian scholars used to get astonished by De Nobili’s mastery over so many languages.  Some of his literary works are still available for scholars to study and appreciate De Nobili's intellect. These books are considered as important treasures of Tamil language.

After he turned 68, his Jesuit superiors sent Fr De Nobili to Jaffna in Shri Lanka so that he could rest. He had become frail due to old age. His eyesight had become very weak. But De Nobili did not wish to leave Madurai. He wanted to continue living at the place where he had worked since his youth. But he obeyed his Jesuit superiors and shifted his residence to Jaffna. Two years later, he was allowed to return to India, his  'home' land.  He spent the last eight years of his life in the city of Mylapore, an important pilgrim centre for Christians.

Mylapore is believed to be the place where St. Thomas was martyred. St Thomas who arrived at the south Indian coast in 52 A. D. had baptised many local people. It is indeed a coincidence that 16 centuries after Saint Thomas, Fr Robert De Nobili who propagated Christianity on a large scale in south India, found a final resting place in Mylapore.

Until he breathed his last, Fr De Nobili used to wear saffron cassock. Towards the end of his life, he had also started fasting. Though his eyesight had become weak, he continued improvising his books with the help of his disciples. This great missionary breathed his last on January 16, 1656, at the age of seventy-nine.

References: -

1. ‘A Pearl to India-The Life of Roberto de Nobili’-Vincent Cronin, Published by-Rupert Hart- Davis, Soho Square, London, 1959.

2. ‘The Christian Community and the National Mainstream’-Louis D’Silva, Printed by Dr. M.E. Cherian, Spicer College Press, Ganesh Khind, Pune-411 007.

3. ‘The Unquenchable Quest for scholarship- Interview of De Nobili Scholar Fr. Rajamanickam’ (S.J.) Published in a periodical ‘Jivan’ ‘Jesuits of India: Views and News’ (April 2000), Published by the Jesuits conference of South Asia 225, Jor Bagh, New Delhi, 110 003

4. ‘Dnyanayogi : Robert De Nobilinche Jeevan Charitra’ (Marathi) By- Fr. Bertie Rozario (S.J.) Publisher- Fr. Namdeo Salve ( S. J.) Marg Prakashan, De Nobili College, Pune, 411 014 (1969)


********************************